Jeśli szukaliście mocnych wrażeń, to strzeliliście w dziesiątkę.
Jeśli oprócz mocnych wrażeń chcieliście też jakąś mroczną tajemnice - poczytajcie może coś innego.

Naszym głównym bohaterem jest David – chłopiec przeciętny i dość podatny na wpływy. Pewnego dnia do matki jego przyjaciela z sąsiedztwa trafiają osierocone siostry – Meg i Susan. Już na samym początku zdziwiła mnie narracja pierwszoosobowa, a że wcześniej znałam bardzo ogólny opis książki, byłam pewna, że spotkam się z trzecioosobówką. Odbierało mi to wiarygodność niektórych scen, bo czemu akurat David musiał być w danym miejscu? Czemu nie inny z chłopców? Chociaż można to uargumentować pewną więzią, która powstała między Meg a Davidem i połączyć to z szaleństwem Ruth.

Książka ma krótkie rozdziały, dużą czcionkę i czyta się ją szybko. Jednak na dłuższą metę staje się denerwujące, gdy kilka pojedynczych zdań z rzędu zaczyna się od nowego akapitu. Taki zabieg stosuje się, żeby podkręcić dramatyzm albo zwrócić uwagę czytelnika na coś konkretnego – tu się niby to sprawdza, ale jednocześnie jest tego zdecydowanie za dużo i wyrywa z rytmu płynnego czytania.

Fabuła nie jest wybitnie skomplikowana i ciężko ocenić, co właściwie jest spoilerem, a co nie. Największą tajemnicą tej książki jest zakończenie i pomysły na tortury. Jednak był tu całkiem duży potencjał na głębszą treść, który został później zmarnowany.

Na przykład mamy pięknie pokazaną psychologię tłumu – David widział i wiedział, co się dzieje. Czuł potrzebę dołączenia się do Gry, bo skoro oni to robią, skoro Ruth to pochwala, to co w tym złego? Co mogłoby się stać? I czy jest to w ogóle złe?
Oprócz tego widzimy Ruth, która pogrąża się w szaleństwie i osobiście bardzo lubię motyw psychicznej destrukcji człowieka, ale nie było temu poświęcone aż tyle uwagi, ile oczekiwałam.

Możemy sobie też zadawać pytania: czy można tym dzieciom wybaczyć? Co ich tak zniszczyło i wystawiło na wpływy Ruth? Nie mieli za bardzo wzorców do naśladowania – jeśli rodzice nie pili i nie wyżywali się na nich, to byli zbyt zajęci, żeby się o nich troszczyć. Dziecko w tym świecie jest synonimem słowa ‘’nic’’. Możesz tylko pokornie się na wszystko zgadzać i przyjmować ciosy - zarówno fizyczne jak i psychiczne, bo od nikogo nie otrzymasz pomocy.

Jest to zdecydowanie jedna z najokrutniejszych książek, jakie czytałam, lecz wpadła dla mnie w pewną skrajność. Historia miała przerażać, pokazywać mroczną stronę ludzkiej natury, ignorancje społeczeństwa, wyżej wymienioną siłę psychologii tłumu oraz manipulacji i dobrze spełnia to zadanie przez pierwszą połowę. Ale w drugiej połowie książki coś się sypie. Tortury przedstawiane przez autora niemal jedna za drugą zaczynają sprawiać wrażenie, jakby Ketchum chciał już tylko szokować i pokazać, co jeszcze jest w stanie wymyślić. I nic poza tym. Nawet jeśli książka ma być sama w sobie okrutna, to jednak oczekuję czegoś więcej niż kolejnych sadystycznych skłonności. Z horroru/thrillera przerodził się w prostą historię pełną okrucieństwa, którą można przewidzieć, bo nie ma tu żadnej wybitnej tajemnicy.

O bohaterach nie ma za bardzo co mówić, bo bardziej rozbudowana wypowiedź wymagałaby spoilerów - możemy tylko współczuć katom i podziwiać siłę ofiar.

Już od dawna planowałam przeczytać ,,Dziewczynę z sąsiedztwa'' z pełną świadomością na co się piszę. Moje oczekiwania nie zostały jednak do końca spełnione, głównie przez drugą połowę książki i przez to zostałam zmuszona do zaniżenia oceny.

Jeśli szukaliście mocnych wrażeń, to strzeliliście w dziesiątkę.
Jeśli oprócz mocnych wrażeń chcieliście też jakąś mroczną tajemnice - poczytajcie może coś innego.

Naszym głównym bohaterem jest David – chłopiec przeciętny i dość podatny na wpływy. Pewnego dnia do matki jego przyjaciela z sąsiedztwa trafiają osierocone siostry – Meg i Susan. Już na samym początku zdziwiła...