Oto solidny kandydat na indeks ksiąg zakazanych. Lektura przypuszczalnie nie do przetrawienia dla osób o większej wrażliwości religijnej. Autor nie tylko odrzuca dokładnie całą boskość Chrystusa i istnienie Boga, ale jeszcze robi to z wyższością osoby gardzącej mało inteligentnym pospólstwem. Jeszcze kiedy sam wierzył żarliwie przyznał, że wiara zastępuje mu sukces pisarski, że oddałby duszę diabłu, gdyby tylko ten ją chciał, za napisanie bestsellera. Może coś w tym jest.

Autor-narrator fabularyzuje dzieje apostolskie opierając się na dziełach egzegetów i historyków, ale też robi auto-psychoanalizę. Przy tym nawet nie sili się na obiektywizm w swoich rozważaniach o władzy religii nad ludźmi. Jest człowiekiem cynicznym, prześmiewczym, inteligentem cierpiącym na ból istnienia, wiecznie na terapiach u psychoanalityków, scenarzystą i pisarzem, który postanowił napisać książkę o tym, co ludzie małego rozumu w ogóle widzą w religii. Miał zamiar zbierać wywiady na pielgrzymce („safari dla katoli”), ale przypomniał sobie, że sam miał dwuletni epizod „dewocji”, podczas jednego z nawrotów depresji czy też twórczej niemocy, kiedy to spisywał swoje przemyślenia w zeszytach. Czyta po latach swoje dawne zawierzenie Chrystusowi z przerażeniem, obrzydzeniem i szyderstwem, nie pojmując, skąd w nim było tyle fałszu, odpustowości, samooszukiwania, zaćmienia umysłu. Jego biografia szokuje bezpośredniością, ale niech powie coś o książce fakt, że wszystkie głębsze myśli, które dodałam do cytatów, są z innych twórców, np. Nietzschego i Twaina.

Po tym wstępie przez kolejne trzy części śledzimy m.in. św. Pawła, w wersji Carrere przypominającego nawiedzonego kaznodzieję amerykańskiego, krzyczącego w natchnieniu mało logiczne lecz porywające wersety. Dalej obserwujemy świętego Łukasza, wrażliwego intelektualistę, który długo nie rozumiał, w co się wpakował, a ostatecznie ponoć napisał dzieje apostolskie, jedną ewangelię i parę listów. Co ciekawe, nawet ta apostolska część książki poprzetykana jest doświadczeniami autora, choćby wrażeniami z oglądania filmów porno i jak to wpłynęło na rozdział o Łukaszu malującym Maryję.

Sama historia apostołów, poparta solidnymi badaniami, jest niezwykła, emocjonująca. Podbudowana znajomością ludzkich pragnień, zwłaszcza twórców i pisarzy, analizuje treść ukrytą pod natchnionymi tekstami: walkę przyszłych świętych o wyznawców, o doktrynę (obrzezanie czy napletek?), a trzeba przyznać, że święci nie przebierali w środkach. Fascynuje historia zelotów, żydowskich dżichadystów, oraz wydarzenia prowadzące do zburzenia świątyni jerozolimskiej i końca Judei. Porywająca historia prowadząca do odpowiedzi na pytanie: jak to możliwe, że mało znana sekta żydowska sprzed dwóch tysięcy lat, zakończona haniebną śmiercią mistrza, odprawiająca dość odrażający, jakby się nad tym zastanowić, rytuał, w naszych oświeconych, zlaicyzowanych czasach wciąż trzyma w garści ćwierć świata.

Oto solidny kandydat na indeks ksiąg zakazanych. Lektura przypuszczalnie nie do przetrawienia dla osób o większej wrażliwości religijnej. Autor nie tylko odrzuca dokładnie całą boskość Chrystusa i istnienie Boga, ale jeszcze robi to z wyższością osoby gardzącej mało inteligentnym pospólstwem. Jeszcze kiedy sam wierzył żarliwie przyznał, że wiara zastępuje mu sukces...