Jest w tej książce świetny rozdział, który naprawdę coś wnosi do rozumienia świata: rozdział dotyczący chaosu. Ładnie to jest wytłumaczone i fajnie się o tym myśli.

Niestety cała książka jest chora na bezmyślność. To znaczy autor pisze o różnych wzorach matematycznych, do których rzekomo stosuje się przyroda, na przykład pisze że możemy zaobserwować w świecie rożne rodzaje symetrii, po czym wymienia kryształy i kule czy sposoby poruszania się zwierząt (raz jedna noga raz druga, to jest symetria), ale zupełnie pomija próbę odpowiedzi na pytanie dlaczego takie symetrie się pojawiają.

Co z tego, że zauważymy iż kangur odbija się dwiema nogami? Może i można to opisać wzorem matematycznym. Ale sens ma wyjaśnienie jakiegoś głębszego związku poruszania się z matematyką - autor sugeruje, że taki związek rzekomo istnieje, że nie chodzi tylko o to, że do poruszania się kangura możemy dokleić ładny wzór, ale nie podejmuje w ogóle wysiłków opisania tego głębszego związku, rzekomo istniejących "liczb natury".

I właśnie z tego powodu książka jest głupia. Z wyjątkiem rozdziału u chaosie. Ten zdecydowanie warto przeczytać.

Jest w tej książce świetny rozdział, który naprawdę coś wnosi do rozumienia świata: rozdział dotyczący chaosu. Ładnie to jest wytłumaczone i fajnie się o tym myśli.

Niestety cała książka jest chora na bezmyślność. To znaczy autor pisze o różnych wzorach matematycznych, do których rzekomo stosuje się przyroda, na przykład pisze że możemy zaobserwować w świecie rożne rodzaje...