W małym miasteczku Oleśnicy w ciągu ostatnich miesięcy mają miejsce dziwne „wypadki”. Komisarz Michał Wroński wierzy, że to nie przypadek, ale jego przełożony chce za wszelką cenę uniknąć komplikacji? Jakich, tego bohater nie wie, ale umorzone dochodzenie, wizyta tajemniczych gości sugerują „mętną wodę”.

„W tym grajdole wszyscy mają układy ze wszystkimi”.

Wroński to człowiek z twardym karkiem, przed byle kim go nie zgina. Operatywny z niewyparzonym językiem, inteligentny i spostrzegawczy próbuje na własną rękę rozwikłać co się tam dzieje. Ale zadawane pytanie dlaczego bywa niebezpieczne. Obserwują go tajniacy z Wydziału Wewnętrznego, a tym samym zawodowa przyszłość Wrońskiego zawiśnie na włosku, giną osoby, które mogłyby udzielić jakiś informacji. Wiele osób czuje się zaniepokojonych aktywnością śledczą zwykłego policjanta z powiatowej placówki. A bohater ma wrażenie, że jest tylko małym pionkiem na wielkiej szachownicy.

„Labirynt von Brauna” według mnie sprawia wrażenie kryminału sensacyjnego, który kopiuje to, co w jego tematyce aktualnie jest na topie: międzynarodowa afera szpiegowska, sięganie do przeszłości, kłopoty osobiste bohatera. Ma dynamiczną akcję z kilkoma zwrotami, która jednak w sumie nie do końca intryguje, czy też brzmi wiarygodnie. Jednocześnie pozycja ta broni się charakterystyczną postacią Wrońskiego- chociaż reszta bohaterów nie wyróżnia się niczym szczególnym.

Dla fanów polskiej sensacji, książka warta uwagi. Nie jest jakimś wybitnym dziełem, ale dobrą pracą rzemieślniczą.

W małym miasteczku Oleśnicy w ciągu ostatnich miesięcy mają miejsce dziwne „wypadki”. Komisarz Michał Wroński wierzy, że to nie przypadek, ale jego przełożony chce za wszelką cenę uniknąć komplikacji? Jakich, tego bohater nie wie, ale umorzone dochodzenie, wizyta tajemniczych gości sugerują „mętną wodę”.

„W tym grajdole wszyscy mają układy ze wszystkimi”.

Wroński to...