Faith No More od niedawna jest zespołem, który należy do czołówki moich ulubionych. Mimo, że ich działalność sięga lat dziewięćdziesiątych i nieco wcześniej, poznałam ich dopiero w zeszłoroczne wakacje podczas słuchania Antyradia w samochodzie. "Midlife Crisis" to pierwsza piosenka tego zespołu, z jaką zetknął się mój zmysł słuchu. Jest tak charakterystyczna i na swój własny sposób wybitna, że rozpoczęła nową muzyczną ścieżkę, jaką zechciałam bardzo przebrnąć. I przebrnęłam w dużej mierze, choć wciąż odkrywam horyzonty Pattona z dużą ciekawością.
Kiedy dowiedziałam się, że Polak napisał o nich książkę, naszła mnie chęć ogromna, by poznać ich życie, oblicza ujawnione poza sceną i studiem. Trzymając w końcu "Królów życia i inne nadużycia", odczułam falę energii. "Jest moc"- pomyślałam. Nie zawiodłam się.
Autor ma własny styl pisania. Może się wydawać trochę zbyt chaotyczny, ale w tym urok indywidualistycznych wyborów w tworzeniu słowa pisanego. Stwierdzam, że podszedł do realizacji celu bardzo skrupulatnie, dokładnie i ambitnie. Zebrał informacje, przeszukując dostępne źródła. Odpowiedział na wiele pytań typu, dlaczego, po co, gdzie, co, jak zespół zrobił lub nie zrobił. Za plus uważam opisy płyt, piosenek oraz nastawienie odbiorców.
Dzięki książce mogłam choć trochę poznać Pattona, który wydaje mi się człowiekiem szczerym niewątpliwie pracowitym, ambitnym, entuzjastycznym, pełnym humoru i niebanalnych pomysłów, a przy tym wyluzowanym i skromnym. Autorytet w wielu aspektach życia.
Dzięki książce mogłam też wielokrotnie się uśmiechnąć, w szczególności przy czytaniu komentarzy do zdjęć.

Faith No More od niedawna jest zespołem, który należy do czołówki moich ulubionych. Mimo, że ich działalność sięga lat dziewięćdziesiątych i nieco wcześniej, poznałam ich dopiero w zeszłoroczne wakacje podczas słuchania Antyradia w samochodzie. "Midlife Crisis" to pierwsza piosenka tego zespołu, z jaką zetknął się mój zmysł słuchu. Jest tak charakterystyczna i na swój...