Nie przepadam za fantasy, a z twórczością B. Sandersona spotkałam się po raz pierwszy i no cóż... Jest to opowiadanie, któremu nic nie można zarzucić pod względem stylu czy języka. Trochę przypomina nurt niespiesznej rzeki, wszystko bardzo pięknie i dostojnie, w klimacie azjatyckim. Byłam pod wrażeniem. Co do treści... Czuję ogromny niedosyt. Nic nie wiem, niczego nie rozumiem, gdzie są źródła, dlaczego tak? Postaci papierowe jakby wyryte w dającym się przewidzieć szablonie. Główna bohaterka, Shai, pojawia się na scenie nie wiadomo skąd. Berło? Jakie berło? Dlaczego księżycowe? Błazen? Jaki błazen? Gaoton? Co za tajemnicza postać! Jaka jest jego historia? Nie wiadomo. I tak w ogóle niczego nie wiadomo. Pewnie gdyby książka była wielostronicowym tomiszczem, a nie krótką formą, wiele rzeczy mogłoby się wyjaśnić.
Jednego jednak nie mogę nie docenić. Co za pomysł! Mówi się, że w literaturze wszystko już było, wątki przenicowane wszerz i w poprzek, a tutaj nagle... Fałszerstwo duszy! Chapeau bas!

Nie przepadam za fantasy, a z twórczością B. Sandersona spotkałam się po raz pierwszy i no cóż... Jest to opowiadanie, któremu nic nie można zarzucić pod względem stylu czy języka. Trochę przypomina nurt niespiesznej rzeki, wszystko bardzo pięknie i dostojnie, w klimacie azjatyckim. Byłam pod wrażeniem. Co do treści... Czuję ogromny niedosyt. Nic nie wiem, niczego nie...