Mathieu Durey wiedzie ascetyczne życie, jest wiernym chrześcijaninem, ma bogaty zapas doświadczeń, kartezjański umysł i raczej niewiele rzeczy w życiu może go zdziwić. Do czasu, kiedy Luc Soubeyras, jego wieloletni przyjaciel nie usiłował się targnąć na własne życie. Bohater, przejmuje wszystkie sprawy Luc'a i usiłuje dojść, dlaczego ortodoksyjny katolik, mąż i ojciec dwójki dzieci rzucił się do rzeki. Podczas śledztwa natrafia na morderstwa, wykazujące znamiona kultu satanistycznego i trop potwierdzający obecność samego diabła.

To moja trzecia uczta z panem Grange'em, poprzednie dwie odcisnęły gruby ślad w mojej pamięci, nakarmiły moją złaknioną wiedzy potrzebę samodoskonalenia ciekawymi informacjami i wyostrzyły moją fantazję.

Zaczyna się jak typowy thriller. Jest wielowymiarowy bohater, zbrodnia, ofiara i trop. Jak to bywa u Grange'a, musimy ścierpieć ciężki początek, który jednak ma pozytywne zastosowanie na późniejszych kartach powieści, łatwiej nam wejść w skórę naszego protegowanego, przyjąć jego pogląd na świat i rozwiązać śledztwo. Cała książka jest jak bieg wzdłuż obwodu koła. Biegniemy dalej, jak prowadzi nas ślad, tylko po to żeby wrócić do punktu od którego wszystko się zaczęło. Lokacje się zmieniają tak szybko, jak Hank Moody zmienia swoje kochanki. Mamy Paryż, Watykan, Polskę i parę innych miejsc. Oczywiście to wszystko przekłada się na ilość stron których jest przeszło 600. Cały czas pojawiają się nowe wątki i postacie. Tych pierwszych jest naprawdę sporo: sekty satanistyczne, ofiary NDE, opętane żądzą zabijania ... itd. Niektóre z nich wydawały mi się zbędne, ale całość jest tak dobrze napisana że czyta się ją jednym tchem. Poza paroma małymi ,,dziurami'' historia jest okej. Przejdźmy teraz do postaci pobocznych. Luc Soubeyras jest lustrzanym odbiciem Mathieu'a, różni ich jednak jedna, bardzo zasadnicza cecha, która będzie miała oddźwięk w fabule. Do tego dojdą jeszcze: szefowa naszego herosa, żona Luca i sporo innych osobowości, które pojawiają się na scenie w późniejszej części spektaklu. Przyznam że był taki natłok, że miałem problem dopasowania imion do gęb. Udało mi się odgadnąć, kto był sprawcą całego zamieszania, chociaż miałem wątpliwości. Przy zakończeniu wydawało mi się że cała historia jest ,,kolosem na glinianych nogach'', niby wszystko zostało dopięte na ostatni guzik, ale jednak coś takiego nie mogłoby mieć miejsca.

,,Przysięga Otchłani'' nie jest powieścią, obok której można przejść obojętnie. Ma swoją diabelską duszę, która stopniowo opanowywuje nasz umysł i nie daje o sobie zapomnieć. J.C Grange jest prawdziwym erudytą i nawet mnie, miłośnika takich dziedzin jak psychologia czy parapsychologia jest w stanie zaskoczyć. Daję 8 stawiam pomiędzy bardzo dobrym ,,Lasem Cieni'' a rewelacyjną ,,Purpurową rzeką''.

Mathieu Durey wiedzie ascetyczne życie, jest wiernym chrześcijaninem, ma bogaty zapas doświadczeń, kartezjański umysł i raczej niewiele rzeczy w życiu może go zdziwić. Do czasu, kiedy Luc Soubeyras, jego wieloletni przyjaciel nie usiłował się targnąć na własne życie. Bohater, przejmuje wszystkie sprawy Luc'a i usiłuje dojść, dlaczego ortodoksyjny katolik, mąż i ojciec...