Książka dobra, nieźle się czyta ale nic poza tym. Każde opowiadanie ma w miarę wyrównany, ale nie oszałamiający poziom.
Pierwsze opowiadanie "Serce kolei" niczym nie porywa, na plus jest tutaj to w jaki sposób Oribtowski potrafi kilkoma zdaniami nakreślić daną postać.
"Autrostrada", "Opowieść taksówkarska" i "Wigilijne Psy" mają ciekawą fabułę, ale ostatecznie finały tych opowiadań mnie trochę nie przekonały.
"Angelus" i "Kacper Kłapacz" mają bodaj najlepszy klimat polskich blokowisk w sobie, niemniej poza tym są średnie, choć zakończenie Angelusa chyba jest najlepszym w całym zbiorze.
Ostatnie 3 opowiadania to zarazem te, które moim zdaniem miały najlepsze początki ("Lombard", "Objawienia i "Zmierzch Rycerzy Światła"). W pierwszym sprawnie budowana jest cała obyczajowa część opowiadania, niestety końcówka moim zdaniem jest średnia i jakoś tak urwana. "Objawienia" zapowiadały się na klimatyczne, mroczne opowiadanie o opuszczonej wiosce, a ostatecznie dostałem dość banalne rozwiązanie akcji okraszone ćpaniem i biciem. "Zmierzch Rycerzy Światła" z tego wszystkiego okazał się chyba najlepszy, trzymając równy poziom cały czas.

Jak na "opowiadania grozy" to mało tu grozy. Natomiast na plus na pewno są swojskie klimaty i wątki obyczajowe - Orbitowski sprawnie potrafi nakreślać postaci i życie wśród ponurych blokowisk.

Książka dobra, nieźle się czyta ale nic poza tym. Każde opowiadanie ma w miarę wyrównany, ale nie oszałamiający poziom.
Pierwsze opowiadanie "Serce kolei" niczym nie porywa, na plus jest tutaj to w jaki sposób Oribtowski potrafi kilkoma zdaniami nakreślić daną postać.
"Autrostrada", "Opowieść taksówkarska" i "Wigilijne Psy" mają ciekawą fabułę, ale ostatecznie finały tych...