Proza iberoamerykańska od wielu lat cieszy się popularnością w Polsce i poza granicami. Chętnych sięgnięcia po książkę napisaną na ziemiach szeroko rozumianej Ameryki Południowej przybywa czego koronnym dowodem, choćby wtórne zainteresowanie twórczością Mario Vargasa Llosy jakie towarzyszyło przyznaniu Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 2010r.
Antonio Skarmeta (właśc. Esteban Antonio Skarmeta Vranicic) wobec wspomnianego Peruwiańczyka zdaje się być literatem młodym, a jego dorobek wciąż oczekującym na większe uznanie. "Taniec Victorii" nie jest debiutem i świadczy o talencie pochodzącego z Chile syna Chorwackich emigrantów. Skarmeta w swoim kraju był jednym z zaangażowanych w przywracanie i tworzenie ładu i porządku po upadku dyktatury Pinocheta. Od 2000 do 2003r. pozostawał ambasadorem Chile w Niemczech. Rok 2003 przyniósł Skarmecie oprócz pochlebnych recenzji i rosnącego zainteresowania prestiżową nagrodę Premio Planeta za "Taniec Victorii".
Pierwszy rozdział nasuwa na myśl "Pocałunek kobiety-pająka" Manuela Puiga. Jednak styl w jakim przedstawia swoją opowieść Skarmeta nie jest utrzymany w konwencji teatralnego dialogu. Bliższy wspomnienia ambitnego kina drogi i filmu sensacyjnego, którego fabuła odstaje swoim poziomem intelektualnym od zalewu tanich produkcji. Niemniej środowisko więzienne i sceny pozostające początkowo ograniczone pomieszczeniami "za kratami" stanowią wprowadzenie do akcji, która rozgrywać się będzie w Santiago. Wyraźnie zarysowany wątek sensacyjny zatrąca sentymentem do romantycznych i dżentelmeńskich bohaterów niczym z rodzimego "Vabanku". Całość nie pozbawiona subtelnego humoru i niezwykłego rodzącego się uczucia pomiędzy Angelem, a tytułową bohaterką. On jest przestępcą, który znalazł się na wolności po odbyciu krótkiego wyroku, a ona młodziutką dziewczyną mającą szanse rozwijać swój taneczny talent ale mającą też niepowodzenia szkolne. Na szczęście autor zachowuje klasę i nie skazuje czytelnika na konturową kalkę historii Romea i Julii. Bohaterowie żyją swoim życiem i od czasu kiedy to przypadkowo spotykają się (Victoria na wagarach) poczynają stopniowo ulegać wzajemnej fascynacji. Bohaterowie jednoczą się też w zamiarze popełnienia "wielkiego skoku" co z kolei pozwala pisarzowi przedstawić w niezwykle barwny sposób dalsze losy i kolejne postacie.
Skarmeta nie zawarł w swojej książce wiele z tego co przywykło się nazywać "magicznym realizmem" ale nie sposób oprzeć się pokusie by takich konotacji i odniesień nie wypatrywać. Powieść posiada tę odrobinę uroku, który trudno nazwać, a wyczuwa się intuicyjnie. Takim czarem autor przyodziewa bliskich sobie bohaterów w chwilach intymnych. Jednocześnie umiejscawia ich w nijakim pokoju hotelowym albo w obskurnym pornokinie. Zmysły i seksualność są w tej książce wcale ważnym nieomal studium pewnego odruchu i zapytywania o uzasadnienie dla zdrady. Innym rysem szczególnym złożonym na osobowość bohatera jest przeżycie homoseksualnego gwałtu przez Angela podczas jego pobytu w więzieniu. Zdarzenie wynikłe z poduszczenia dyrektora miejsca odosobnienia stanowi bodziec do działania. Pojawia się motyw zemsty, urażonego honoru, żądza mordu.
Warto poświęcić odrobinę czasu na lekturę wywołującą przede wszystkim dobre wrażenie.

Proza iberoamerykańska od wielu lat cieszy się popularnością w Polsce i poza granicami. Chętnych sięgnięcia po książkę napisaną na ziemiach szeroko rozumianej Ameryki Południowej przybywa czego koronnym dowodem, choćby wtórne zainteresowanie twórczością Mario Vargasa Llosy jakie towarzyszyło przyznaniu Nagrody Nobla w dziedzinie literatury w 2010r.
Antonio Skarmeta...