Narracja przedstawiona oczami dziecka. Pięknie opowiedziana historia miłości, która zdarza się wszędzie. A wydaje się, że potrzebujemy tak niewiele... Choć z drugiej strony to wydaje się ogromem-miłość, atencja, uwaga, zrozumienie, potrzeba bycia potrzebnym... wszystko jest w tej książce, przepięknie napisane, wzruszające, mądre.

Narracja przedstawiona oczami dziecka. Pięknie opowiedziana historia miłości, która zdarza się wszędzie. A wydaje się, że potrzebujemy tak niewiele... Choć z drugiej strony to wydaje się ogromem-miłość, atencja, uwaga, zrozumienie, potrzeba bycia potrzebnym... wszystko jest w tej książce, przepięknie napisane, wzruszające, mądre.

Poszerza horyzonty polskiemu czytelnikowi dzięki umiejscowieniu nawet nie tyle geograficznie, co kulturowo w niefrancuskiej części Paryża. Momo jest sierotą pod opieką starej żydówki prowadzącej nieoficjalny dom dziecka. Życie układa się tak, że schorowana opiekunka sama wymaga opieki i to dziecko, po którym nie wiadomo czy można się czegoś dobrego spodziewać (przecież jest sierotą otoczoną nieciekawym towarzystwem),to właśnie dziecko wie co jest słuszne i zaczyna opiekować się kobietą. To stanowi o pozytywnym przesłaniu płynącym z książki.

Poszerza horyzonty polskiemu czytelnikowi dzięki umiejscowieniu nawet nie tyle geograficznie, co kulturowo w niefrancuskiej części Paryża. Momo jest sierotą pod opieką starej żydówki prowadzącej nieoficjalny dom dziecka. Życie układa się tak, że schorowana opiekunka sama wymaga opieki i to dziecko, po którym nie wiadomo czy można się czegoś dobrego spodziewać (przecież jest...

Same 10/10, jakby to był Dostojewski, a mamy tu jedynie niezłą, napisaną z wielką swadą i bez wewnętrznego krytyka powieść. Powieść, która przez swoją własną formułę nie przekracza pewnego poziomu głębokości, no i bazuje na emocjach, rysując świat w karykaturze, grubym konturem.

Nic niezwykłego.

Same 10/10, jakby to był Dostojewski, a mamy tu jedynie niezłą, napisaną z wielką swadą i bez wewnętrznego krytyka powieść. Powieść, która przez swoją własną formułę nie przekracza pewnego poziomu głębokości, no i bazuje na emocjach, rysując świat w karykaturze, grubym konturem.

Nic niezwykłego.

Czytałam z 20 lat temu, ale zrobiła na mnie duże wrażenie, do dziś pamiętam sceny... Musi to być mocna rzecz.

Czytałam z 20 lat temu, ale zrobiła na mnie duże wrażenie, do dziś pamiętam sceny... Musi to być mocna rzecz.

Napisana specyficznym językiem, który nie każdemu może się spodobać.
Ale jednocześnie w tak prosty i niebanalny sposób poruszone są tak ważne i jednocześnie trudne sprawy, że nie sposób się oderwać.
Aż szkoda, że taka krótka...…

Napisana specyficznym językiem, który nie każdemu może się spodobać.
Ale jednocześnie w tak prosty i niebanalny sposób poruszone są tak ważne i jednocześnie trudne sprawy, że nie sposób się oderwać.
Aż szkoda, że taka krótka...…

Wow! Książka, którą zdecydowanie polecam.
Mimo trudnej tematyki nie chciałem się od niej oderwać. Napisana w bardzo ciekawy sposób, z perspektywy, której kompletnie się nie spodziewałem. Zdecydowanie na tak.

Wow! Książka, którą zdecydowanie polecam.
Mimo trudnej tematyki nie chciałem się od niej oderwać. Napisana w bardzo ciekawy sposób, z perspektywy, której kompletnie się nie spodziewałem. Zdecydowanie na tak.

Doskonała.

Doskonała.

Krótka, acz treściwa i pełna emocji.

Dostajemy tutaj świat widziany okiem 10-latka, syna prostytutki, który jest pod opieką Pani Rozy prowadzącej nielegalny przytułek dla dzieci. Tych dwoje łączy wyjątkowa relacja i przywiązanie, które są głównym wątkiem tej niepozornej książeczki.

Świat i jego postrzeganie podane są w unikalny sposób widziany oczami przedwcześnie dorosłego dziecka, które swoją etykę i wartości kształtuje na ulicy wśród ludzi różnej narodowości, wiary i często wątpliwych moralnie. Książka niepoprawna politycznie. Poglądy Momo i jego spostrzeżenia często zadziwiają.

Na pewno jest to książka unikalna, która zapadnie mi w pamięć, ale nie uważam jej za genialną. Było tu kilka wątków oraz stwierdzeń, które były mielone i powtarzane co kilka stron. Strasznie mnie to irytowało przy tak małej objętości lektury.

#6/10 - dobra

Krótka, acz treściwa i pełna emocji.

Dostajemy tutaj świat widziany okiem 10-latka, syna prostytutki, który jest pod opieką Pani Rozy prowadzącej nielegalny przytułek dla dzieci. Tych dwoje łączy wyjątkowa relacja i przywiązanie, które są głównym wątkiem tej niepozornej książeczki.

Świat i jego postrzeganie podane są w unikalny sposób widziany oczami przedwcześnie...

Émile Ajar, Romain Gary, a tak naprawdę to Romain Kacew, dwa wcześniejsze nazwiska to pseudonimy literackie, którymi autor się posługiwał.
Émile Ajar w swej książce „Życie przed sobą” udowadnia, że można połączyć wodę z ogniem, potrzeba do tego: miłości, cierpliwości oraz wzajemnej tolerancji.

Autor w słowach prostych, acz dosadnych ukazuje czytelnikowi życie kilkorga zagubionych ludzi z uboższej dzielnicy Paryża, ludzi różniących się od siebie kolorem skóry, wyznaniem religijnym, statusem społecznym, jak również orientacją seksualną, ale tak naprawdę to tylko pozorne i sztuczne różnice nakręcane i pompowane przez siły czerpiące korzyści z podgrzewania antagonizmów społecznych, w rzeczywistości przy odrobinie chęci ludzie mogą się ze sobą dogadać, tolerując wzajemnie swą odmienność, widzimy to doskonale na przykładzie starej żydówki Rozy, Momo chłopca arabskiego pochodzenia i pani Loli – transwestyty z Senegalu.

Bohaterowie powieści Émilea Ajara doskonale potrafią się uzupełniać i wspierać w ciężkich chwilach, trwają przy sobie od samego początku aż do końca, nic nie jest w stanie ich rozdzielić żadne poglądy, pochodzenie, kolor skóry i tym podobne błahostki, dla tych ludzi najważniejsze są: miłość, lojalność i wzajemne zaufanie- cała reszta to zbędny bełkot i sztuczne zamieszanie.

Książka jest niezwykła, w sposób lekki i z poczuciem humoru opowiada rzeczy straszne, od których włosy na głowie się jeżą, gdyby nie ta szczypta optymizmu przebijającego się w niej od czasu do czasu ciężko byłoby przez nią przebrnąć bez wpadnięcia w stan depresji i utraty wiary w drugiego człowieka.

Dzięki: Momo, Rozie i Loli oraz ich bezgranicznym pokładom dobra duchowego człowiek uświadamia sobie, że jeszcze są na świecie piękne istoty, dla których warto żyć i mieć nadzieję, że nie wszystko stracone.
Książka trudna pod względem emocjonalnym, bo i tematyka w niej poruszona jest mroczna i smutna, jednocześnie jej przesłanie daje jakąś nadzieję na przyszłość, iż ludzie zaczną w końcu patrzeć na siebie bez uprzedzeń, bez podziału na kasty, nacje i religie. POLECAM.

Émile Ajar, Romain Gary, a tak naprawdę to Romain Kacew, dwa wcześniejsze nazwiska to pseudonimy literackie, którymi autor się posługiwał.
Émile Ajar w swej książce „Życie przed sobą” udowadnia, że można połączyć wodę z ogniem, potrzeba do tego: miłości, cierpliwości oraz wzajemnej tolerancji.

Autor w słowach prostych, acz dosadnych ukazuje czytelnikowi życie kilkorga...

Najsmutniejsza książka świata. Napisana świetnym językiem.

Najsmutniejsza książka świata. Napisana świetnym językiem.