jak to Zubiński, groch z kapustą, sprawy ważne i bzdurki, fakty i zmyślenia. Całkowity brak wątków polskich, a przecież na suwalszczyźnie w latach 1942-43 urodziło się sporo dzieci z jakimiś takimi ciemnymi włosami

jak to Zubiński, groch z kapustą, sprawy ważne i bzdurki, fakty i zmyślenia. Całkowity brak wątków polskich, a przecież na suwalszczyźnie w latach 1942-43 urodziło się sporo dzieci z jakimiś takimi ciemnymi włosami

„Zniszczenie Rosji jest koniecznością historyczną i niezbędne dla przyszłości Europy. Śmierć Związkowi Radzieckiemu! Dlatego dobrze się stało i jest dobra wiadomość, że zapadła decyzja rządu hiszpańskiego o wysłaniu jednostki ochotniczej do walki przeciw komunizmowi na froncie rosyjskim”.

Tymi oto słowami minister spraw zagranicznych Hiszpanii Ramón Serrano-Súner przemówił do zebranych mieszkańców Madrytu, w kilka dni po wybuchu wojny pomiędzy III Rzeszą a ZSRR. W Hiszpanii rządzonej przez generała Francisco Franco zapanowała olbrzymia radość. Dnia 1 lipca 1941 roku rozpoczęła się rekrutacja ochotników do dywizji, która miała wyruszyć na wschód, aby wspomóc Niemców w walce z komunistami. Tak oto rozpoczęła się niezwykle ciekawa historia 250 Dywizji Wehrmachtu, tzw. Błękitnej Dywizji, której losy postanowił opisać Tadeusz Zubiński.

Książka Zubińskiego została podzielona na kilka rozdziałów. Autor swoją narrację rozpoczyna od krótkiego przedstawienia historii hiszpańskiej wojny domowej w latach 1936-1939. Kolejne rozdziały książki koncentrują się już przede wszystkim na dziejach La División Azul. Trzeba jednak napisać, że Zubiński porusza również zagadnienia związane z polityką zagraniczną generała Franco w latach 1939-1945, Błękitnym Legionem – kontynuatorem dywizji, która została wycofana z frontu w 1943 roku, czy służbą Hiszpanów w innych jednostkach niemieckich. Nie zabrakło również paru słów o hiszpańskich asach przestworzy i ich sukcesach na froncie wschodnim. Na plus zaliczę dwa rozdziały, w których poruszane są zagadnienia Hiszpanów służących po drugiej linii frontu – w szeregach komunistów i aliantów zachodnich. Wspomniane rozdziały są świetnym uzupełnieniem pracy (zresztą czytelnik sam zauważy, że pełnią one rolę swego rodzaju aneksu) i pokazują, że nie wszyscy mieszkańcy Hiszpanii przywdziali mundur w kolorze feldgrau. W książce nie zabrakło również kilku polskich wątków, które nie są wyłącznie związane z pobytem Hiszpanów w okupowanej Polsce, ale również relacjami sprzed 1939 roku.

https://historia.org.pl/2016/04/20/blekitna-dywizja-hiszpanscy-sojusznicy-hitlera-t-zubinski-recenzja-2/

„Zniszczenie Rosji jest koniecznością historyczną i niezbędne dla przyszłości Europy. Śmierć Związkowi Radzieckiemu! Dlatego dobrze się stało i jest dobra wiadomość, że zapadła decyzja rządu hiszpańskiego o wysłaniu jednostki ochotniczej do walki przeciw komunizmowi na froncie rosyjskim”.

Tymi oto słowami minister spraw zagranicznych Hiszpanii Ramón Serrano-Súner przemówił...

Tadeusz Zubiński znany jest mi jako znawca Hiszpanii. Hermeneutycznie mamy odmienne spojrzenie na wiele problemów społecznych, ale wspólne zainteresowania sprawiają, że regularnie sięgam po jego książki. Jedną z wielu prac polskiego popularyzatora hiszpańskiej historii, o której pisałam na blogu była biografia generała Franco („Generał Franco – biografia niepoprawna politycznie”),zabierająca nas w czasy niezbyt odległe. „Wojna domowa w Hiszpanii 1936-1939” pozwalała uzupełnić luki dotyczące wojennych wydarzeń. „Błękitna Dywizja. Hiszpańscy sojusznicy Hitlera” doskonale uzupełnia wcześniejsze publikacje i pozwala zrozumieć fascynację Hiszpanów Niemcami. Dla mnie jest to praca ważna, ponieważ pozwala mi na doskonałe podsumowanie i zebranie w całość zdobytej wcześniej wiedzy z innych publikacji, ale ze względu na ilość źródeł nieco chaotycznej. Tadeusz Zubiński zbiera cały bogaty materiał w całość i krok po kroku wprowadza swoich czytelników w najbardziej zadziwiające dzieje iberyjskiego kraju, w którym ścieranie się sprzeczności, nadmierna religijność oraz pęd ku ateizacji prowadziły do kolejnych wojen domowych. Jedną z wielu była ostatnia, w której wielki przypadek, upór oraz umiejętności dyplomatyczne pozwoliły frankistom na wygraną i przez kilkadziesiąt lat cieszenie się władzą.
Pisarz (autor m.in. powieści „Rzymska wojna”) zaczyna swoją opowieść od pokazania sytuacji w 1936 roku w Hiszpanii. Mola i Franco po wszczęciu buntu przeciwko II Republice nawiązują kontakt z Włochami Mussoliniego oraz Niemcami Hitlera. Była to ostateczność, przed którą konserwatywni przywódcy nie mogli uciec. Niemożność uzyskanie wsparcia od rządów Francji, Anglii czy USA popchnęła walczących w stronę przymierza z faszystami. Ich sytuacja była tak tragiczna, że żaden ze sprzymierzonych przywódców nie wierzył w powodzenie akcji. Mimo wielu zastrzeżeń wsparli proszących o pomoc Hiszpanów, których wygrana miała pomóc w prowadzeniu wojny.
Tadeusz Zubiński pokazuje nam, jak sprytnie manewrował generał Francisco Franco unikając oficjalnej deklaracji o przyłączeniu się do II wojny światowej. Strzegący zrujnowany wojną domową kraj przywódca musiał jednak wywiązać się z wcześniejszych zobowiązań. Błękitna Dywizja miała uwolnić od niemieckich roszczeń, a żądnym przygód, sławy oraz zemsty Hiszpanom zapewnić możliwość w walce. Żołnierzami mieli być ochotnicy gotowi walczyć dla Hitlera. Zubiński bardzo dobrze tłumaczy popularność tego oddziału oraz motywacje ruszających na wojnę. Duże zaangażowanie logicznie tłumaczy nie walką faszystów u boku faszystów, ale bojem przeciwko znienawidzonym komunistów. Z tej perspektywy wydarzenia oraz zaangażowanie Hiszpanów staje się zrozumiałe.
W książce znajdziemy wiele interesujących opowieści z czasów przygotowań do wypraw, frontu, a także zobaczymy równie interesujące dalsze losy kombatantów. Szczególnie interesujące dla polskiego czytelnika mogą okazać się relacje z wojennej Polski oraz stosunek Hiszpanów do Polaków i Rosjan.
Zubiński nie tylko doskonale zarysowuje życie kontrowersyjnego przywódcy państwa, wydarzenia z wojny domowej oraz tworzenie się Błękitnej Dywizji i jej walki na froncie, ale i daje nam obraz ówczesnego życia, relacji politycznych, gospodarczych i kulturowych. Z wprawą zarysowuje sylwetkę caudillo oraz führera. Z książki wyłania się barwny obraz armii oraz stosunek Hiszpanów do II wojny światowej i poczynań nazistów.
Książka Tadeusza Zubińskiego na pewno nie jest nudną naukową pracą (co nie świadczy o braku rzetelności). Pisarz żywym, łatwym, wciągającym i obrazowym językiem przenosi nas w czasy, które toczyły się wokół kontrowersyjnych skrajności i zmuszających do radykalnych wyborów. Przenosi nas w otoczenie generała Franco (który zawsze budził we mnie sprzeczne odczucia) i pozwala na nowo spojrzeć na dokonania przywódcy oraz jego umiejętności dyplomatyczne. Publikacja ta powinna zainteresować każdego, kto choć troszkę interesuje się wydarzeniami mającymi wpływ na obecne ukształtowanie sił politycznych na świecie. Książka sprawi przyjemność zarówno miłośnikom Hiszpanii, jak i laikom chcącym odkryć zawiłe dzieje.

Tadeusz Zubiński znany jest mi jako znawca Hiszpanii. Hermeneutycznie mamy odmienne spojrzenie na wiele problemów społecznych, ale wspólne zainteresowania sprawiają, że regularnie sięgam po jego książki. Jedną z wielu prac polskiego popularyzatora hiszpańskiej historii, o której pisałam na blogu była biografia generała Franco („Generał Franco – biografia niepoprawna...

Książka którą wziąłem do ręki to bardzo bogata w informacje lektura. Dlaczego więc tak niska ocena całości?
Zacznę od tego, że nie zawsze ogromna ilość informacji podana w chaotyczny sposób jest strawna. A tak właśnie postąpił autor. Jego styl pisania to bigos, wrzucamy wszystko co o temat zahacza i będzie dobrze.
Jeżeli już prowadzi jakieś wątek, to koniecznie musi go przerwać, by na 4 kartkach opisać życiorysy postaci pośrednio z nim związanych. Przez co czytający traci kontakt z głównym nurtem.
Wystarczy słynny przerywnik o ambasadorach, gdzie autor zakłada, że warto przybliżyć ich losy i to czyni. Ja zaś zastanawiałem się po co?
Autor nie jest zawodowym historykiem i to się czuje. Książkę należy bardziej traktować jako esej a nie biografię dywizji. Walki opisane bez zbytniej szczegółowości, przebarwione i przerywane. Nie takiej treści się spodziewałem.
Być może nie przywykłem do tego typu książek - "bigos". Denerwują mnie one i wolę lektury uporządkowane.
W książce brak jest wykazu źródeł. Przeszukując zasoby sieci można dowiedzieć się, że autor korzystał głównie z hiszpańskich publikacji. Przez co obraz może okazać się nieco zdeformowany.
Książka ma charakter popularnonaukowy i przyjemnie się ją czyta (nawet z denerwującymi przerywnikami),czasami jednak warto by było zwrócić uwagę na język. Drażniły mnie niektóre zwroty - "to nie była zwykła ruchawka", "był dziwkarzem" itp. W dobie wulgaryzacji języka nie są one pożądane w tego typu publikacjach. Nie jestem purystą, ale można było inaczej pewne rzeczy opisać.
Wydanie w miękkiej oprawie ze skrzydełkami. Papier biały z dużą czcionką. Książka klejona.
Podsumowując - tym razem nie trafiłem, zdarza się.

Książka którą wziąłem do ręki to bardzo bogata w informacje lektura. Dlaczego więc tak niska ocena całości?
Zacznę od tego, że nie zawsze ogromna ilość informacji podana w chaotyczny sposób jest strawna. A tak właśnie postąpił autor. Jego styl pisania to bigos, wrzucamy wszystko co o temat zahacza i będzie dobrze.
Jeżeli już prowadzi jakieś wątek, to koniecznie musi go...

Książka napisana lekkim piórem. Wszystko uszeregowane chronologicznie. Wiedza autora na ten temat jest bardzo duża. Oprócz samej drogi Błękitnej Dywizji są również poruszone zagadnienia gospodarcze, a także nastroje panujące wtedy w Hiszpanii. Jedyne do czego mogę się przyczepić to to, że dwa razy akapity się powtarzały, a litery w słowach były poprzestawiane.

Książka napisana lekkim piórem. Wszystko uszeregowane chronologicznie. Wiedza autora na ten temat jest bardzo duża. Oprócz samej drogi Błękitnej Dywizji są również poruszone zagadnienia gospodarcze, a także nastroje panujące wtedy w Hiszpanii. Jedyne do czego mogę się przyczepić to to, że dwa razy akapity się powtarzały, a litery w słowach były poprzestawiane.

Z początku z rezerwą podszedłem do książki. Bo co Polski autor może wiedzieć o hiszpańskiej jednostce walczącej w Rosji? Myślałem że temat będzie płytko potraktowany... A tu zonk. Wiedza autora jest przeogromna. Można rzec prawdziwy pasjonat.Autor nie ogranicza się do historii samej jednostki i jej działań, lecz w kilku słowach zawsze opisuje co działa się w danym czasie na innych regionach frontu, jakie zachodziły zagadnienia polityczne itd. W przystępny sposób wyjaśnia dlaczego Hiszpanie tak entuzjastycznie wyruszyli na front Rosyjski, o stosunku Franco do Hitlera i Mussoliniego itd.

Z początku z rezerwą podszedłem do książki. Bo co Polski autor może wiedzieć o hiszpańskiej jednostce walczącej w Rosji? Myślałem że temat będzie płytko potraktowany... A tu zonk. Wiedza autora jest przeogromna. Można rzec prawdziwy pasjonat.Autor nie ogranicza się do historii samej jednostki i jej działań, lecz w kilku słowach zawsze opisuje co działa się w danym czasie...