Recenzja pochodzi z
http://plejbekpisze.blogspot.com/

„Slade House” to najkrótsza, najprostsza, najmniej wymagająca i zdecydowanie najbardziej rozrywkowa powieść Davida Mitchella. Pomysł na fabułę, który łatwo zgadnąć po zakończeniu drugiego z pięciu rozdziałów, mógł sprowadzić autora na manowce – David Mitchell wybrnął z tego całkiem nieźle. Kolejne rozdziały nie okazały się poprzednimi w przebraniu, lecz dość atrakcyjnie poprowadzonymi przygrywkami do rozdziału ostatniego. Ta mini-powieść nie zrewolucjonizuje literatury grozy ani fantastyki, jest jedną ze słabszych pozycji Uczty Wyobraźni – gwarantuje jednak dwie, trzy godziny zwyczajnej, nienajgorszej literackiej rozrywki. A o to też czasami chodzi w czytaniu książek.

Akcja poszczególnych rozdziałów toczy się odpowiednio w 1979, 1988, 1997, 2006 i 2015 roku. Co dziewięć lat osoby obdarzone specjalnymi cechami wabione są na pojawiającą się znikąd uliczkę Slade Alley, gdzie ukazują im się małe, żelazne drzwiczki. Każdy z wybrańców, zupełnie jak Alicja z wiadomej powieści, przekracza pewną granicę, za którą zmierzyć się musi z absolutnym koszmarem. Koszmarem, z którym nie da się walczyć zdroworozsądkowo, ponieważ odbiera on podstawową broń walczącemu – poczucie realności tego co się wokół dzieje. Stanisław Lem w swej genialnej Cyberiadzie zawarł opowiadanie, w którym król Rozporyk, budzi się ze snu tylko po to, aby uświadomić sobie, że śni dalej – na wyższym lub niższym poziomie snu. Krąży przerażony w snach umieszczonych w snach, umieszczonych w snach itd. – zupełnie jak bohaterowie filmu „Incepcja”. Rozporyk nie ma jak uciec, nie ma gwarancji, że kolejna pobudka to świat realny. Dokładnie to samo spotyka ofiary Slade House. To w jaki sposób David Mitchell prowadzi swoich bohaterów, stawiając za nimi czytelnika, który dobrze wie jaki czeka ich los, woła o brawa. Ten element powieści jest znakomity – horror, w którym nic nas nie zaskakuje a i tak wywołujący dreszcze. I to jest na plus.

Jednak osoby przyzwyczajone do wyzwań, które stawiała często Uczta Wyobraźni będą zawiedzione. Nie znajdziemy w tej książce filozoficznych głębi, szaleństw formalnych, mindblowów, minfucków itd. Nie znajdziemy też oryginalnej fabuły. Takich historii jak ta o demonicznych bliźniakach pożerających dusze swych ofiar było już wiele – w dekoracjach i fabułach podobnych w mniejszym lub większym stopniu. Mnie osobiście Mitchell zawiódł swoją łopatologią w czwartym rozdziale. Ustami jednego z bohaterów wykłada (zupełnie niepotrzebnie) całą tajemnicę Slade House, kładzie ją jak kawę na ławę, bez żadnych przemilczeń i dwuznaczności. Zupełnie jak geniusze zła z kreskówek, którzy zamiast niezwłocznie wrzucić bohatera do bajora z krokodylami, trzymają go spętanego na drągu i chełpią się przed nim swym misternie ułożonym planem zbrodni doskonałej. Nie lepiej było wpleść to stopniowo w fabułę, ukryć co nieco, pozwolić czytelnikowi poskładać kawałki historii i stworzyć własną odpowiedź na to co dzieje się za żelaznymi drzwiczkami?

David Mitchell sukcesywnie rozwija swe uniwersum. Wolałbym jednak, żeby następna powieść przypominała pierwszą (najlepszą moim zdaniem) niż ostatnią.

Recenzja pochodzi z
http://plejbekpisze.blogspot.com/

„Slade House” to najkrótsza, najprostsza, najmniej wymagająca i zdecydowanie najbardziej rozrywkowa powieść Davida Mitchella. Pomysł na fabułę, który łatwo zgadnąć po zakończeniu drugiego z pięciu rozdziałów, mógł sprowadzić autora na manowce – David Mitchell wybrnął z tego całkiem nieźle. Kolejne rozdziały nie okazały...