Kilka lat temu moja przyjaciółka po przeczytaniu trylogii o Rozlewisku podsumowała ją stwierdzeniem :"Takie Jeziorany połączone z Matysiakami".
Trochę to było krytyczne,ale w jakimś sensie zgodziłam się z nią.
W prozie pani Kalicińskiej jest taka swojskość i urokliwość zwyczajności.
Podobnie rzecz się ma w "Lilce". Autorka ukazuje życie,którego doświadcza każdy z nas.Mnie osobiście tą prostotą pisarka ujmuje.
Marianna i Lilka,tytułowa bohaterka powieści,to przyrodnie siostry,niezbyt się lubiące,które w wyniku splotu okoliczności życiowych zaczynają ze sobą być niemalże każdego dnia, poznają się od nowa,stają się sobie bardzo bliskie i potrzebne...niestety,muszą się rozstać.
Marianna,główna postać i jednocześnie narratorka, przeżywa wiele rozstań ,tych na zawsze,bolesnych i trudnych,ale i także tych, które początkowo wydawałoby się,rujnują jej świat,w rzeczywistości zaś są zapowiedzią nowego życia.
Książka dla mnie jest także rozstaniem ze światem wartości,które współcześnie nie mają wielkiego znaczenia. Pani Małgosia przepięknie i wzruszająco ukazała miłość,przyjaźń,szacunek do drugiego człowieka.
Rozdział o Pelagii Pawelec wzruszył mnie ogromnie.
Z Manią,mimo że jestem od niej trochę młodsza,utożsamiałam się od pierwszych stron. Mamy podobne doświadczenia,spojrzenie na życie i nawet kompleksy.To kobieta wyrazista,twarda i bardzo wrażliwa,mająca ogromną potrzebę kochania,jak chyba każda z nas. Czy uda jej się znaleźć mężczyznę,z którym podzieli się swą miłością? Odpowiedź znajdziecie podczas lektury.
"Lilka" to przepiękna gorzko-słodka opowieść o życiu. Trudno oderwać się od tej książki nawet na chwilę. Przyciąga jak magnes, wzbudza dużo wzruszeń, były takie momenty,że ryczałam jak bóbr.
Co ciekawe,historia Marianny,drogą skojarzeń,wywołała u mnie lawinę wspomnień,tych pięknych,które chciałabym zachować do końca życia.

Kilka lat temu moja przyjaciółka po przeczytaniu trylogii o Rozlewisku podsumowała ją stwierdzeniem :"Takie Jeziorany połączone z Matysiakami".
Trochę to było krytyczne,ale w jakimś sensie zgodziłam się z nią.
W prozie pani Kalicińskiej jest taka swojskość i urokliwość zwyczajności.
Podobnie rzecz się ma w "Lilce". Autorka ukazuje życie,którego doświadcza każdy z nas.Mnie...