Pierwsza powieść milicyjna Anny Kłodzińskiej to zdecydowanie jedna z jej najlepszych prac. Wprawdzie oficjalnie napisała ją w duecie z niejakim Januszem Radzickim - może jeszcze Radzieckim? - ale z racji tego że o wyżej wspomnianym wszelkie źródła pisane i ustne milczą, skłaniam się ku temu, że jest on tylko i wyłącznie kreacją na potrzeby utorowania drogi dla kobiety-autora kryminałów. Wiadomo, w latach pięćdziesiątych (choć przedstawiane są tu jako super czasy) stereotypy typu baba za kierownicą były silniejsze niż dziś.

"Śledztwo..." jest dość nietypowym dziełem Kłodzińskiej z kilku przyczyn - po pierwsze mamy tu do czynienia z powiedzmy kameralnym, pojedynczym zabójstwem, do tego nie stoi za nim żadna siatka szpiegowska ( w tej tematyce Kłodzińska celowała od lat 70-tych),no i na dokładkę mamy tu motyw seksualny (chyba ewenement w twórczości autorki). Książkę cechuje też mroczny klimat, ale ten pojawia się u Kłodzińskiej od czasu do czasu (np. "Za progiem mroku").

"Biały kapitan" Szczęsny jest tutaj w randze porucznika i stoi u progu swojej olśniewającej kariery w wydziale zabójstw komendy stołecznej. Jeśli chodzi o fabułę, to powiem jeszcze że jak to często u Kłodzińskiej, naprawdę ciężko trafnie wytypować sprawcę. Chętnie załączę też kilka fragmentów książki, które dodam też osobno jako cytaty, bo są tego warte:

"Urzędnik pamięta, że odebrał ją jakiś mężczyzna. Nadzwyczajnych urzędników tam mają. Może go zaangażować do milicji?"

"Dziwna troskliwość jak na człowieka, który wali oficera milicji boczkiem po głowie..."

Mamy tu coś o zapalczywym przeciwniku picia kawy:
" Nic nie odpowiedział, ale całą postawą wyraził gwałtowny sprzeciw i ująwszy w dwa palce podarowany banknot, pomyślał ze złością: Nie będzie kawy. W żadnym sklepie. Nawet w "Delikatesach". Już ja potrafię się wyłgać".

Scenkę a la Stanisław Bareja z okresu Alternatywy 4:
"Porucznik Szczęsny odszukał drzwi z napisem "Dział Kadr", wszedł i zapytał o kierownika. Jedna z kobiet, z ustami zapchanymi chlebem, który gwałtownie usiłowała przełknąć, wskazała mu sąsiednie drzwi. Oficer zastukał. Doleciało stamtąd coś pośredniego między warknięciem a okrzykiem. Nacisnął klamkę".

Oraz coś o starych nawykach, przepraszam zabobonach:
"Jezus Maria! - powiedział sekretarz, który miał stare nawyki".

Pierwsza powieść milicyjna Anny Kłodzińskiej to zdecydowanie jedna z jej najlepszych prac. Wprawdzie oficjalnie napisała ją w duecie z niejakim Januszem Radzickim - może jeszcze Radzieckim? - ale z racji tego że o wyżej wspomnianym wszelkie źródła pisane i ustne milczą, skłaniam się ku temu, że jest on tylko i wyłącznie kreacją na potrzeby utorowania drogi dla...

Jestem pozytywnie zaskoczony. Anna Kłodzińska w swoim debiutanckim kryminale pokazała, że umie zawiązać dobrą intrygę. Jest to bez wątpienia kryminał tzw. milicyjny, rzetelny i bardzo konkretny. Spotkałem się z wieloma krytycznymi ocenami twórczoaści tej pani, że gloryfikuje prace milicji itp i szczerze mówiąc nie rozumiem tego zarzutu bo nie chciało by mi się czytać kryminału gdzie śledztwo prowadzi partacz po szkole podstawowej. To by było dopiero męczące! Przeczytałem też w interneciecie, że książki Kłodzińskiej  przez wielu czytelników uznane zostały za literacko bardzo słabe. To trudno sobie wyobrazić co Ci czytelnicy myślą o współczesnych powieściach kryminalnych, gdzie braki literackie wręcz odrzucają a o głównym bohaterze wiemy tyle że np. nosi  okulary i płaszcz, natomiast rozwiązanie zagadki w 500 stronicowej powieści  przedstawione jest zazwyczaj ledwie na 2 stronach.  I z tego punktu widzenia to właśnie rzetelność oraz dokładny opis śledztwa we wspomnianej powieści Kłodzińskiej powinny służyć za wzór!. Polecam i biorę się za nastepne książki tej autorki.

Jestem pozytywnie zaskoczony. Anna Kłodzińska w swoim debiutanckim kryminale pokazała, że umie zawiązać dobrą intrygę. Jest to bez wątpienia kryminał tzw. milicyjny, rzetelny i bardzo konkretny. Spotkałem się z wieloma krytycznymi ocenami twórczoaści tej pani, że gloryfikuje prace milicji itp i szczerze mówiąc nie rozumiem tego zarzutu bo nie chciało by mi się czytać...

Pierwszy kryminał Anny Kłodzińskiej, dość klasyczny, jeśli można tak napisać o książce z PRL.

Pierwszy kryminał Anny Kłodzińskiej, dość klasyczny, jeśli można tak napisać o książce z PRL.

Lata pięćdziesiąte ubiegłego wieku. W centrum Warszawy, w piwnicach kamienicy przy ulicy Złotej dozorca odkrywa zwłoki. Przybyli na miejsce milicjanci oraz lekarz stwierdzają, że ciało spoczywa w piwnicy co najmniej od pół roku. Po pewnym czasie okazuje się, że ofiarą jest młoda, dwudziestokilkuletnia kobieta, zatrudniona na stanowisku tokarza w Zakładach Elektrotechnicznych. Zapowiada się trudne i mozolne śledztwo.

Więcej na:
http://www.zapomnianabiblioteka.pl/2016/01/sledztwo-prowadzi-porucznik-szczesny.html

Lata pięćdziesiąte ubiegłego wieku. W centrum Warszawy, w piwnicach kamienicy przy ulicy Złotej dozorca odkrywa zwłoki. Przybyli na miejsce milicjanci oraz lekarz stwierdzają, że ciało spoczywa w piwnicy co najmniej od pół roku. Po pewnym czasie okazuje się, że ofiarą jest młoda, dwudziestokilkuletnia kobieta, zatrudniona na stanowisku tokarza w Zakładach...

Książka króciutka i szybko się czytało, ale jakoś za specjalnie mnie zachwyciła.

Książka króciutka i szybko się czytało, ale jakoś za specjalnie mnie zachwyciła.

uzasadnienie oceny:
https://klub-aa.blogspot.com/2019/04/jak-to-za-komuny-byo-wedug-anny.html

uzasadnienie oceny:
https://klub-aa.blogspot.com/2019/04/jak-to-za-komuny-byo-wedug-anny.html