Podobnie jak w przypadku "Granic szaleństwa" recenzję "Cienia Wiatru" napisałem coś koło 2005 r. na konkurs zorganizowany przez jeden z portali internetowych.
A oto i ona w całej okazałości.

„O tej najważniejszej książce...”


Po książkę Carlosa Ruiza Zafóna sięgnąłem zupełnie przypadkowo. Pewnego deszczowego popołudnia, przeglądając codzienną prasówkę, trafiłem na krótką, lecz niezmiernie intrygującą wzmiankę na temat powieści niejakiego C. R. Zafóna o niemalże poetyckim tytule – „Cień wiatru”. Bliżej nieznany autor, ciekawie zapowiadająca się fabuła, a całość okraszona nutką tajemniczości zrobiły swoje. Dzień później nabyłem nowiutki egzemplarz powieści Zafóna i... gdyby tylko czas mi na to pozwolił pewnie nie oderwałbym się od lektury nie kończąc na ostatnim z wersów. Ale zacznijmy od początku...
Już pierwsze z akapitów powieści uświadomiły mi, że powieść napisana jest specyficznym – bardzo oryginalnym stylem. Autor zręcznie balansuje pomiędzy wzniosłymi, wręcz patetycznymi określeniami, by chwilę później ciętym, inteligentnym humorem uraczyć czytelnika zręcznie wplecioną w fabułę puentą o ponadczasowej wartości. Całość, na tle barwnie i drobiazgowo przedstawionej scenerii tworzy niepowtarzalny klimat od którego nie sposób się oderwać. Jeśli dodać do tego tajemnicę bijącą w zasadzie z każdego, kolejnego rozpoczętego wątku czytelnik bezpowrotnie zagłębia się w unikatowe plenery Barcelony i czując na plecach tętniący chłodem „cień wiatru” podąża wraz z głównym bohaterem ulicami katalońskiej stolicy na spotkanie z niezapomnianą przygodą.
A wszystko zaczyna się z chwilą, gdy niespełna dziesięcioletni Daniel na magicznym Cmentarzu Zapomnianych Książek zostaje posiadaczem „Cienia wiatru” - jednej z powieści bliżej nieznanego autora – Juliana Caraxa.
Od tej pory młody bohater podążając tropem powieści poznaje dramatyczną historię jej autora, którą buduje cała paleta niezwykłych sekretów, zawiłych intryg, czy też niespełnionych, tragicznych miłości.
Podobnie jak wielowątkowość i skrupulatnie skonstruowana fabuła również bogactwo postaci biorących udział w perypetiach Daniela może przyprawić o zawrót głowy. Na kartach powieści spotkamy więc czarujące subtelnością i pięknem kobiety ( Bea, czy też Klara), jak również mroczne, męskie charaktery (inspektor Fumero, czy też tajemniczy Coubert).
Skupiając się na niewątpliwych zaletach powieści Zafóna nie należy zapomnieć o jej słabszych stronach. Są to wprawdzie drobne niedociągnięcia i jest ich niewiele, ale dają się zauważyć i wyczuć..
Przede wszystkim powieść ta jest trochę za długa. Zafón często wydłuża niektóre wątki przez co cała akcja traci dynamikę, a tym samym uwagę czytelnika.
Poza tym można odnieść wrażenie, że autor próbując uatrakcyjnić fabułę wprowadza zbyt wiele mało istotnych szczegółów, co sprawia że czytelnik może poczuć się niekiedy trochę zagubiony, szczególnie wśród mnogości dat, czy też wykreowanych przez Zafóna postaci.
Niezależnie jednak od powyższego recenzowana pozycja jest znakomitą powieścią – z dobrym stylem i niekonwencjonalną fabułą, w której z pewnością każdy znajdzie coś dla siebie. Na mojej top liście „Cień wiatru” jest zdecydowanie w czołówce i myślę, że jeszcze niejednokrotnie dam się ponieść powieści rodem prosto z gorącej Hiszpanii.

Podobnie jak w przypadku "Granic szaleństwa" recenzję "Cienia Wiatru" napisałem coś koło 2005 r. na konkurs zorganizowany przez jeden z portali internetowych.
A oto i ona w całej okazałości.

„O tej najważniejszej książce...”


Po książkę Carlosa Ruiza Zafóna sięgnąłem zupełnie przypadkowo. Pewnego deszczowego popołudnia, przeglądając codzienną prasówkę, trafiłem na krótką,...