Tirso Alfaro pasjonuje się historią. A przynajmniej tak uważa, zapewne przez wzgląd na swoją matkę, uznaną w świecie archeolożkę. Może także dlatego, że pamięta opowieści z dzieciństwa, snute przez swego ojca. Niestety – ten nagle zniknął, a rodzicielka, zajęta pracą i pasją zarazem, średnio poświęca mu swoją uwagę. Młody Hiszpan musi więc sam odnaleźć swą drogę życia. A zaczyna ją od niefortunnej praktyki w muzeum w Cantenbury, zakończonej koniecznością szybkiej ewakuacji i niecodzienną rozmową o pracę w madryckim Muzeum Archeologicznym. W tym momencie zaczyna się Przygoda…

I to nie byle jaka. Tirso przyłącza się bowiem do bardzo tajemniczej grupy Poszukiwaczy, których głównym zadaniem jest tropienie i odzyskiwanie, czasem metodami dość niekonwencjonalnymi, zaginionych, zrabowanych lub nielegalnie (lub półlegalnie) wywiezionych z Hiszpanii dzieł sztuki, dotyczących historii tego kraju. A ta jest niezwykle ciekawa, choć bliżej nam nieznana. Warto wspomnieć choćby o tym, że Półwysep Iberyjski od dawien dawna był miejscem, w którym przenikał się świat chrześcijańskiej Europy i muzułmańskiego Bliskiego Wschodu. Nie pozostaje to bez wpływu na koncepcje książki. Wracając jednak do głównego bohatera, który nagle znajduje się w całkowicie innym świecie, przypominającym wręcz zakon, nie można nie wspomnieć, iż ma on swoją wielką misję, silnie napiętnowaną wspomnieniami z młodości. Jaką? Przeczytajcie tytuł…

Manglano postanowił napisać książkę przygodową. I, szczerze wam powiem – tego po niej oczekiwałem. Prawdę mówiąc – nie zawiodłem się, choć spodziewałem się czegoś bardziej w stylu Indiany. Trudno bowiem nie porównywać losów Tirso z najsłynniejszym archeologiem wszechczasów (tym wymyślonym) lub z jego komputerową odpowiedniczką (ach ta Lara…). W zasadzie podobieństw do tych obu postaci nie trzeba nawet się zbytnio doszukiwać – przynajmniej w kwestiach fabularnych – gdyż same dają o sobie znać. Natomiast jeśli chodzi o głównego bohatera, to autor trochę go, przynajmniej na początku, kolokwialnie rzecz ujmując – przeorał. Młody Poszukiwacz bowiem ma w życiu więcej szczęścia niż rozumu. Co akurat na tle wspomnianej dwójki go wyróżnia. Nie jest bowiem superbohaterem, którego kule się nie imają, lecz zarazem nie jest też ciapą, która łamie sobie nogę po niefortunnym skoku z wysokości. Ot – taki z niego „półbohater”. Da się go polubić.

Podobnie zresztą polubić można jego towarzyszy (o których sobie poczytajcie) czy też fabułę. Ta ostatnia, o czym wspominałem już, sytuuje całą akcję w rejonie bliżej nam nieznanym, o którego historii raczej uczymy się niewiele (przynajmniej w szkołach). To plus i to spory – dostajemy bowiem sporo konkretnych informacji, które są na dodatek wyjątkowo ciekawe, a momentami wręcz zagadkowe. Czego chcieć można więcej? Wątku romantycznego? Jest takowy, bez obaw. Akcji? No, tej to w książce nie brakuje. Pobudzających umysł do wysiłku zagadek? A jak! Książka idealna?

No nie do końca. Mnie niezbyt przekonał pomysł na głównego bohatera. Rozumiem, że na początku każdy się uczy, ale aż tak? Klejenie fabuły fartem Tirso czasem aż razi. To niefajne. Podobnie jak nagłe przerwy w akcji, niczym bloki reklamowe podczas filmów w TV, które miały chyba w założeniu wzmóc oczekiwanie na rozwój akcji, a w praktyce testują czytelniczą cierpliwość. Jednak, pomijając to wszystko (Tirso z czasem jakoś się ogarnia), stwierdzam, że to super książka do poczytania dla tych, którzy od dawna szukają przygody, niekoniecznie obmywanej litrami krwi i zasypywanej tonami karabinowych łusek. To spoko książka dla młodszych i nieco starszych czytelników. Ja tam czekam na kolejne tomy.

Bartek `barneej` Szpojda