Na półki polskich księgarni właśnie trafił drugi tom serii Rani. Młoda Jolanne, która podstępnie została niesłusznie oskarżona o zdradę, przez swego przyrodniego brata, musi stawić teraz czoła nowym wyzwaniom. Jej historia w poprzedniej części była ciekawa, ale ze wszystkich stron zalatywało wenezuelską telenowelą. Rozbójniczka niestety nie zmienia tego stanu rzeczy, ale też nie pogarsza. Van Hamme przy współpracy z Alcante jakby zdawali się lubować w tym nurcie, jednak, na szczęście dla czytelnika, robią to ciekawiej niż południowo amerykańska telewizja specjalizująca się w mydlanych operach.

Po szybkim procesie, Jolanne wraz z innym więźniem, zwany Czarnym Aniołem, jest transportowana do miejsca gdzie ma się odbyć jej egzekucja. Dziewczyna jednak ucieka, a pomaga jej w tym tajemniczy Irlandczyk, którego spotkała uprzednio jak wykupywał od jej brata plany lokacji francuskich wojsk. Niestety zdobyta wolność nie trwa długo, mężczyzna ginie, a dziewczyna ponownie trafia do więziennego transportu, z którego zostaje ocalona przez rozbójników Czarnego Anioła. Jolanne nie mając dokąd pójść przystaje do grupy, w której szybko napotyka na rywalkę w osobie rudowłosej Marii. Nie zapomina jednak o swym przyrodnim bracie, Filipie, chcąc wyrównać z nim rachunki.

Tak jak poprzednio i tym razem scenariusz niczym nas nie zaskoczy. Po pierwszych dziesięciu stronach jesteśmy wstanie przewidzieć go niemal co do joty, a finał to istna kalka z opery mydlanej. Z jednej strony jest to strasznie frustrujące, jednak z drugiej, o dziwo, czyta się go bardzo przyjemnie. Ta klasyczna, stereotypowa i do bólu oklepana historia młodej kobiet, którą zdradzono, wręcz idealnie wpisuje się w burzliwy okres Francji za panowania Ludwika XV. Dodawszy do tego całą arystokratyczną otoczkę, gdzie seks, knowania i zdrada są na porządku dziennym w walce o władzę oraz wpływy, dostajemy całkiem zjadliwą telenowelę. Z drugiej strony miło by było, jakby autorzy scenariusza choć w jednym miejscu pokusili się o złamanie schematu i nadaniu historii nieco odmienny tor.

Jeśli idzie o postacie to na tym polu najciekawiej wypada główna bohaterka. Nadal mamy do czynienia z buntowniczą młódką, która dopiero co weszła w wiek dorosły, jednak dziewczyna zaczyna się uczyć życia. Nie jest już tą bezbronną gąską co uprzednio i walczy o swoje oraz uczy się władać bronią. Interesująco jest też przedstawiony wątek Filipa oraz Laury, która ma stać się niebawem jego żoną, a spędziła wcześniej wiele lat z Jolanne w klasztorze. Jeśli idzie zaś o innych bohaterów tego tomu, to porządnie odegrali swoją rolę i w sumie na tym koniec. Poza motywem, że niemal każda męska postać chce zaliczyć główna bohaterkę oraz chętnie jej pomagają, wplata się w całość wątek Marii, która jest kochanką Czarnego Anioła. Rudowłosa rozbójniczka od razu bierze na cel młodą Jolanne, a ich konflikt jest dość przewidywalny, co prowadzi do jedynego możliwego zakończenia. Ładnie to wygląda, ale i tak ma się wrażenie, że jest mocno naciągane w kilku miejscach.

Jeśli idzie o rysunek i prace Vallesa, to Rani nadal trzyma bardzo wysoki poziom. Boli jednak przedstawianie niektórych postaci. Czarny Anioł wygląda jak mocniej opalony Europejczyk, nie zaś Mulat, którego matka była murzynką, Jolanne mająca rzekomo osiemnaście lat przypomina niemal dwudziestopięciolatkę, a Maria jakby była grupo po trzydziestce. Choć wiek tej ostatniej nie jest podany, to z scenariusza wyraźnie wynika, że to kobieta o wiele młodsza. Oko cieszą natomiast plenery oraz scenografie, jak i ogólny ton utrzymujący klimat opowieści. Sprawia to, że chcemy czytać dalej i nie odwracamy wzroku, na widok kolejnej mydlanej sceny.

Rozbójniczka niczym mnie nie zaskoczyła, jednak też nie zniechęciła do dalszej lektury i porzucenia serii. Co prawda czytając podtytuły kolejnych tomów, których spis znajduje się na tyle okładki, boję się że w myślach udało mi się ułożyć cały scenariusz dla Rani, jednak w duchu liczę że Van Hamme w którymś miejscu złamie utarty schemat. Jeśli nie, to całość mocno straci na uroku, choć trzeba mieć nadzieję do samego końca. Z drugiej strony czasem warto sięgnąć po taką prostą mydlaną operę, gdyż ma ona w sobie pewien urok, a Rani doskonale wie jak wydobyć go na powierzchnię.

Na półki polskich księgarni właśnie trafił drugi tom serii Rani. Młoda Jolanne, która podstępnie została niesłusznie oskarżona o zdradę, przez swego przyrodniego brata, musi stawić teraz czoła nowym wyzwaniom. Jej historia w poprzedniej części była ciekawa, ale ze wszystkich stron zalatywało wenezuelską telenowelą. Rozbójniczka niestety nie zmienia tego stanu rzeczy, ale...

Opinia ta dotyczy tomów od 1 do 4

Na tę serię powieści graficznych natknęłam się przypadkowo w bibliotece, i mając chwilę czasu od razu się za nią zabrałam. Lektura szła bardzo szybko, więc nie pozostało mi nic innego jak dokończyć dostępne pozycje. Jak widać po ocenie, seria ta nie zrobiła na mnie ogromnego wrażenia, a zakończenie czwartego tomu zniechęciło mnie do ewentualnego poszukiwania kontynuacji. Fabuła jak i ukazane realia okazały się całkiem interesujące i jeśli ktoś ma okazję to zachęcam do spróbowania z tą serią, nie oczekiwałabym jednak rewelacji ;).

Mój regał z książkami
patsy-books.blogspot.com

Opinia ta dotyczy tomów od 1 do 4

Na tę serię powieści graficznych natknęłam się przypadkowo w bibliotece, i mając chwilę czasu od razu się za nią zabrałam. Lektura szła bardzo szybko, więc nie pozostało mi nic innego jak dokończyć dostępne pozycje. Jak widać po ocenie, seria ta nie zrobiła na mnie ogromnego wrażenia, a zakończenie czwartego tomu zniechęciło mnie do...

Dalsze przygody pechowej szlachcianki. W wyniku wydarzeń z poprzedniego tomu główna bohaterka wieziona jest na egzekucję. Zostaje jednak uwolniona przez grupę rozbójników, do których się przyłącza.

Okładka i tytuł mogą sugerować, że protagonistka stanie się tu utalentowaną rozbójniczką i stanie na czele całej bandy. Jednakże tak naprawdę nie uczestniczy tu ona w zbyt wielu akcjach grupy i bardziej skupia się na własnych problemach. Nie zyskuje przy tym specjalnie żadnej wiedzy, ani umiejętności Na dodatek z jakiegoś powodu wałkowany jest tu wątek rywalizacji z przywódczynią rozbójników o względy pewnego mężczyzny. Niezwykle naiwnie wypadają przy tym starcia z przeciwnikami –zamiast rozwiązać problem, bohaterka niepotrzebnie to odwleka. Zresztą sam tom kończy się tak, że cały rozbójniczy epizod mógł się równie dobrze nie wydarzyć.

Antagoniści są równie nieciekawi i jednowymiarowi, co w poprzednim tomie – zepsuci do szpiku kości niemal bez żadnych pozytywnych cech.

Podobała mi się jednak drugoplanowa postać Czarnego Anioła – wyraźnie zastępuje szpiega z poprzedniego tomu. Ma interesującą historię i szkoda, że akcja nie była skupiona na nim.

Rysunki są raczej przeciętne, niczym specjalnym się nie wybijają. Niestety przy okazji znowu jest nadmierne epatowanie damską nagością.

Głównie dla fanatycznych wielbicieli opowieści spod znaku płaszcza i szpady. Zaskakująco słaby komiks Jeana Van Hamme’a.

Dalsze przygody pechowej szlachcianki. W wyniku wydarzeń z poprzedniego tomu główna bohaterka wieziona jest na egzekucję. Zostaje jednak uwolniona przez grupę rozbójników, do których się przyłącza.

Okładka i tytuł mogą sugerować, że protagonistka stanie się tu utalentowaną rozbójniczką i stanie na czele całej bandy. Jednakże tak naprawdę nie uczestniczy tu ona w zbyt wielu...

NIEUSTAJĄCA UCIECZKA

Chyba nie ma czytelnika komiksów, który nie znałby nazwiska Jeana Van Hamme’a – szczególnie w naszym nadwiślańskim kraju. Można nie kojarzyć wielu z jego prac, nawet tych najbardziej znanych, ale „Thorgal”, którego wymyślił i którego przygody także pisał przez niemalże trzy dekady to jedna z tych serii, darzonych w Polsce kultowym statusem i mimo upływu lat cieszących się niesłabnącą popularnością. I chociaż nie jestem fanem dzielnego wikinga, cenię twórczość Van Hamme’a. W końcu spod jego ręki wyszły takie opowieści, jak „Szninkiel”, „XIII”, „Władcy Chmielu”, „Western” czy „Krwawe gody”. Jedna z najnowszych serii jego autorstwa, „Rani”, to dzieło dość typowe dla tego scenarzysty. Całkiem udane połączenie awanturniczej historii przygodowej z historycznymi realiami i sporą nutą erotyki, do jakiej przyzwyczaił nas przez lata.

Całość recenzji na portalu Sztukater: https://sztukater.pl/komiksy/item/22552-rani-brigande.html

NIEUSTAJĄCA UCIECZKA

Chyba nie ma czytelnika komiksów, który nie znałby nazwiska Jeana Van Hamme’a – szczególnie w naszym nadwiślańskim kraju. Można nie kojarzyć wielu z jego prac, nawet tych najbardziej znanych, ale „Thorgal”, którego wymyślił i którego przygody także pisał przez niemalże trzy dekady to jedna z tych serii, darzonych w Polsce kultowym statusem i mimo...

Drugi tom przygód młodej Jolanny nosi tytuł Rozbójniczka. Nie trudno się więc domyślić, że nasza bohaterka, która w poprzedniej odsłonie oskarżona została o zdradę i morderstwo, tym razem będzie musiała stawić czoło rzeczywistości jako osoba wyjęta spod prawa. Proces dziewczyny odbył się szybko i bez zbędnych ceregieli. W końcu jej przybrany brat, który – jak pamiętamy – jest nikczemnikiem i oszustem, ma rozległe wpływy.

W pierwszych scenach rzeczonego komiksu towarzyszymy protagonistce zamkniętej w klatce do transportu więźniów, gdy pod eskortą podąża na miejsce egzekucji. Zresztą nie tylko ona ma zostać skrócona o głowę, jej towarzyszem "podróży" jest więzień zwany Czarnym Aniołem. Wiadomo, Jolanna nie może zostać stracona. W końcu to Rani, a nie Pieśń Lodu i Ognia… Czytelnik dobrze wie, że dziewczyna prędzej czy później ucieknie oprawcom. Pytanie tylko kiedy i czy ktoś jej pomoże. Nie musi długo czekać, w sukurs przychodzi jej tajemniczy Irlandczyk, którego poznaliśmy w poprzednim tomie, gdy od Filipa odkupywał plany lokalizacji francuskich wojsk. Nie jest im dane długo cieszyć się wolnością. Ścigani przez żandarmów nikczemnego inspektora Larochei zostają ostatecznie złapani. Ściślej: dziewczyna złapana, a mężczyzna spada w przepaść.

I w tym miejscu na scenę wkraczają przyjaciele Czarnego Anioła, którzy odbijają swego herszta i, niejako przy okazji, uwalniają protagonistkę. Z braku lepszej perspektywy Jolanna przyłącza się do zbójeckiej braci (...).

Zwykle nazwisko Jean Van Hamme, umieszczone na okładce, gwarantuje obcowanie z opowieścią interesującą i dobrze napisaną. Serial Rani jawi się tymczasem raczej miernie. Co prawda komiks naszpikowany jest dużą ilością wydarzeń, różnymi fabularnymi zwrotami akcji, jednak mam wrażenie, że całości brakuje płynności. Scenarzyści rzucają głównej bohaterce kolejne kłody pod nogi, a ona zgrabnie nad nimi przeskakuje. Jakby scenariusz został zbudowany z samych epizodycznych zdarzeń, które zszyto grubymi nićmi – brakuje między nimi sprawnego połączenia...

- - -
cały tekst do przeczytania tu:
https://dybuk.wordpress.com/2016/05/15/rani-2-rozbojniczka/

Drugi tom przygód młodej Jolanny nosi tytuł Rozbójniczka. Nie trudno się więc domyślić, że nasza bohaterka, która w poprzedniej odsłonie oskarżona została o zdradę i morderstwo, tym razem będzie musiała stawić czoło rzeczywistości jako osoba wyjęta spod prawa. Proces dziewczyny odbył się szybko i bez zbędnych ceregieli. W końcu jej przybrany brat, który – jak pamiętamy –...

Drugi tom odrobinę lepszy od jedynki lecz w dalszym ciągu szału nie ma. Akcja wprawdzie mknie szybko ale jakoś bez większego wyrazu tudzież emocji. Domyślam się że najciekawsze dopiero przed nami i z chęcią sięgnę po kolejny tom ale wtedy też będę oczekiwał znacznie więcej.

Drugi tom odrobinę lepszy od jedynki lecz w dalszym ciągu szału nie ma. Akcja wprawdzie mknie szybko ale jakoś bez większego wyrazu tudzież emocji. Domyślam się że najciekawsze dopiero przed nami i z chęcią sięgnę po kolejny tom ale wtedy też będę oczekiwał znacznie więcej.