Gdy byłam podstawówce, jakoś w okolicach czwartej klasy, w podręczniku od biologii były wskazówki, jak samodzielnie przeprowadzać doświadczenia i obserwacje. Jedną z nich była sugestia, by opierać się na doświadczeniach innych i korzystać z wyników przeprowadzonych już badań, bo bez sensu jest wyważać otwarte drzwi. Pamiętam, jak trudno mi było to pojąć, gdyż w moim pojmowaniu świata człowiek wszystko musi przerobić sam, doświadczyć, zmierzyć i poczuć i dopiero wtedy może powiedzieć, że coś wie albo że do czegoś doszedł.

Jak widać wyobraźnia moja nie była w stanie pojąc innego postrzegania świata niż moje własne. Marny byłby ze mnie naukowiec. Nie mniej w przypadku bohaterów książki „Akty wiary” Segala, moja ówczesna teoria jest strzałem w dziesiątkę.

Książka, którą Wam przedstawiam doczekała się już kilku wydań i nie spodziewam się, że odkryję w niej coś więcej ponad to, co zostało już powiedziane. Mam jednak nadzieję, że wraz z innymi entuzjastami Segala uda mi się do niej zachęcić tych, którzy jeszcze jej nie czytali, bo naprawdę warto.

Długo zwlekałam z „recenzją”, choć na ogół staram się wywiązywać z zadań w terminie, a i pisanie o książkach jest dla mnie przyjemnością. Jednak „Akty wiary” to ten rodzaj literatury, który moim zdaniem nie wymaga dodatkowych komentarzy czy rozkładania na czynniki pierwsze treści, by mniej wprawny czytelnik nie zgubił się w meandrach filozoficznych rozważań. Historia nie jest nader skomplikowana choć barwna, a i przesłanie czy wniosek nasuwający się po lekturze też nie jest zakopany gdzieś sześć stóp pod ziemią. Nie odkryłam Ameryki, nie doznałam oczyszczenia, nie otworzyły mi się oczy szerzej a jednocześnie mam wrażenie, że przeżyłam coś wspaniałego, niezwykle przyjemnego i… mądrego.

Losy trójki bohaterów, rodzeństwo Daniel i Debora Luria oraz Tim Hogan pochodzących z Brooklinu, niezwykle mocno splata ze sobą los. Niby nic w tym dziwnego ani nowatorskiego, ale cała trójka właściwie ma już zaplanowaną przyszłość (nie wspólną). Daniel i Debora niejako z góry przez ojca a Tim trochę przypadkiem idzie zasugerowaną mu drogą. Nikt z przyjaciół nie jest bezmyślny w swym postępowaniu toteż bardzo szybko każdym z nich zaczynają targać wątpliwości, co do słuszności podjętych decyzji (nie zawsze samodzielnych). Pojawia się coraz więcej pytań i coraz mniej odpowiedzi, bo jak się okazuje, niektóre pytania nie mają jednej właściwej i aby zaznać w życiu spokoju i komfortu egzystencji, trzeba poszukać swojej własnej. I o tym właśnie jest ta historia. O ciekawych mądrych ludziach, którzy nie idą ślepo i biernie przez świat, tylko starają się go zrozumieć i znaleźć w nim dla siebie najlepsze miejsce. Najlepiej samodzielnie. Odnoszę jednak wrażenie, że to nie jest pouczająca powieść o tym, że wyborów życiowych należy dokonywać samodzielnie. Segal nie moralizuje, nie próbuje niczego przemycić; on doskonale wie, że jego czytelnik to mądry człowiek i traktuje go z szacunkiem. On nam po prostu opowiada, że to czasem bywa trudne, zaskakujące, zabawne i barwne a czasem dramatyczne. Niby banał, niby to oczywiste ale jak po mistrzowsku podane! Autor niezwykle sugestywnie przedstawia nam swoich bohaterów i miotające nimi rozterki (jaka erudycja! – wykształcenie zaprocentowało po stokroć ). W historię weszłam jak w przysłowiowe masło i gorączkowo przewracałam kartki. To nie jest lektura, która co stronę skłania do refleksji czy rozważań, bo przecież to już było, ale sposób przedstawienia tych wszystkich wahań, rozterek, poszukiwań działał na mnie jak najlepsza sensacja.

Nie wykluczam, że dla zagubionych ta książka może być jakimś drogowskazem, motywacją do działania, czy oparciem ale trudno mi to ocenić. Nie taka jest chyba jej rola. Dla mnie była wyśmienitą przygodą i cudownie spędzonym czasem. Wspaniałą opowieścią, która udowodniła, ze na rynku są książki nieskomplikowane i przyjemne a cholernie dobre. I warto ich szukać.

Monika Stocka