Ta powieść trochę mnie pozytywnie nastroiła, trochę mnie rozśmieszyła, ale również trochę mnie rozczarowała.

To było moje już któreś kolejne spotkanie z Magdaleną Witkiewicz. I właśnie dlatego spodziewałam się troszkę czegoś innego. Witkiewicz jest dla mnie autorką, która tworzy "dojrzałe" książki, z bohaterami z krwi i kości, którzy nie boją się rzucić przekleństwem. Tutaj znalazłam raczej coś w stylu twórczości Kordel czy Grocholi, coś w stylu za którym szczególnie nie przepadam. I to właśnie mnie rozczarowało.
Jednak nie było tak do końca źle. Książka jest przede wszystkim pełna ciepła i humoru. Podnosi na duchu w trudnych chwilach, dzięki mądrościom ciotki Matyldy. Choć nie ma jej wśród żywych, jej nauka jest przywoływana przez bohaterów. Matylda pojawia się we wspomnieniach i patrzy z góry na swoich bliskich. Czuwa nad nimi i zsyła na ich drogę dobrych ludzi.
Nie zabrakło tu również humoru tak charakterystycznego dla tej autorki. Nie śmieję się często przy książkach, ale powieści Witkiewicz są w tym względzie wyjątkiem. W każdej są fragmenty wywołujące śmiech, ale jakże realne. I co w moim przypadku jest charakterystyczne dla Magdaleny Witkiewicz powieść czyta się błyskawicznie.

W skrócie: książka nie jest jakaś ambitna, nawet nie jest to najlepsza powieść tej autorki, ale mimo to ją polecam. W swoim gatunku, czyli lekka, ciepła książka jest to najlepsza pozycja.

Ta powieść trochę mnie pozytywnie nastroiła, trochę mnie rozśmieszyła, ale również trochę mnie rozczarowała.

To było moje już któreś kolejne spotkanie z Magdaleną Witkiewicz. I właśnie dlatego spodziewałam się troszkę czegoś innego. Witkiewicz jest dla mnie autorką, która tworzy "dojrzałe" książki, z bohaterami z krwi i kości, którzy nie boją się rzucić przekleństwem....