Zdaje się, że uprawiam masochizm. Czytam, z bólem serca, ale czytam. Na plus- mało Tolkiena, Klunder przestała przepisywać fragmenty cudzych książek. Minusów jest znacznie więcej. Jeśli ktoś liczył na sagę osadzoną w poznańskich realiach, to mówię wprost, nieobecne. Za to są dwaj księża, Jan, i Tadeusz, którzy może i stanowią duet niepowtarzalny, ale Klunder przeczy faktom oczywistym. Wyjazd na misję dla proboszcza z długoletnim stażem to degradacja, kara za grzechy aktualne lub całokształt. Tymczasem u Klunder to nobilitacja. Właśnie zesłanie na koniec świata, gdzie nawet ci dwaj, Niziołek i Wieczorek, z ulgą porzucają sutanny na rzecz garniturów. Ot postępowi. A dalej jest tylko gorzej. Teoretycznie ortodoksyjni, przywiązani do rytu rzymskiego duchowni kontynuują duszpasterstwo "po murzyńsku" jak na misję przystało, mało powagi, mało przywiązania do parafialnej świątyni, wszak stodoła i nocne marsze w trawę są znacznie bardziej "trydenckie". Chwał Bogu, że tylko książka,bo główni bohaterowie należą do gatunku posługującego się na co dzień w stosunku do wiernych "dzień dobry" i "dobrego obiadu", nie kalając się sutanną. I nawet w obliczu śmiertelnej choroby, posługując choremu, nie potrafią się zdobyć na Laudatur. Pewnie w stodole przerobionej na kaplicę, w ferworze masowego chrzczenia anglikanów, którzy dokonują błyskawicznej konwersji, na laudatur nie ma miejsca. Czy ostatni tom może być jeszcze gorszy, nie omieszkam sprawdzić, ale was nie namawiam do żadnego.

Zdaje się, że uprawiam masochizm. Czytam, z bólem serca, ale czytam. Na plus- mało Tolkiena, Klunder przestała przepisywać fragmenty cudzych książek. Minusów jest znacznie więcej. Jeśli ktoś liczył na sagę osadzoną w poznańskich realiach, to mówię wprost, nieobecne. Za to są dwaj księża, Jan, i Tadeusz, którzy może i stanowią duet niepowtarzalny, ale Klunder przeczy faktom...