Amator BASE jumpingu, przymierzający się do skoku z łuku St. Luis, matka która straciła syna, cierpiący na depresję weteran, jedenastoletni chłopiec, który z przerażeniem uświadamia sobie, że może być podobny do swojego ojca nieudacznika; to tylko niektórzy z bohaterów jego opowiadań. Każda z historii to scenki z życia codziennego, w których uwikłani w zawiłości życia bohaterowie starają się przezwyciężyć jakiś osobisty kryzys, pragną odkryć własną tożsamość w tym mało przyjaznym świecie.

W swoich opowiadaniach Nic Pizzolatto kreśli pełne smutku i ponure scenariusze. Samotność, strach, wstyd najczęściej towarzyszą lekturze książki. Każda z historii zawiera uniwersalny temat jak strach, izolacja, samotność. Autor szuka utraconych relacji ojców i synów, synów i matek, młodych ludzi próbujących odnaleźć odpowiedź na pytanie kim tak naprawdę jestem. Pisarz pokazuje kontrast między oczekiwaniami i nadziejami jakie niesie ze sobą młodość i rozczarowaniem jakie przyniosła dorosłość. Każda z postaci pragnie zmiany, ale nie wie jak się to tego zabrać. Czasem w osiągnięciu celu ogranicza ich własny wybór, czasem problemy rodzinne, opuszczeni w młodości przez rodziców, lub nie mają właściwych wzorców. Nie potrafią pogodzić się z porażką, nawet jak podejmują wyzwania, z góry skazani są na porażkę.

Ujął mnie styl autora. Jego proza jest prosta, jednak przy tym niezwykle sugestywna, plastyczna, czasem surowa, autor jest świetnym obserwatorem ludzkiej natury. Doceniam Pizzolatto za niezwykły talent i wrażliwość. Bohaterowie, to ludzie których możemy spotkać każdego dnia, namacalni, prawdziwi, tak jak problemy z którymi się borykają, to sprawy z którymi na co dzień może się zetknąć każdy z nas.

Zbiór nie jest równy, można znaleźć w nim zarówno perełki jak i opowiadania przeciętne, jednak z dominującą przewagą tych pierwszych. Przedstawione przez Pizzolatto historie bolą, wypełnia je tęsknota, beznadzieja. Postacie poruszają, próbując dosięgnąć nieosiągalnego. Każde z opowiadań to niezwykły obraz kondycji człowieka, niestety nie napawający optymizmem.

Szary, smutny i nostalgiczny, taki właśnie jest zbiór "W drodze nad Morze Żółte". Szary, ale przy tym piękny i wzruszający. Polecam.

http://cuddle-up-with-a-good-book.blogspot.com/2016/03/w-drodze-nad-morze-zote-nic-pizzolatto.html

Amator BASE jumpingu, przymierzający się do skoku z łuku St. Luis, matka która straciła syna, cierpiący na depresję weteran, jedenastoletni chłopiec, który z przerażeniem uświadamia sobie, że może być podobny do swojego ojca nieudacznika; to tylko niektórzy z bohaterów jego opowiadań. Każda z historii to scenki z życia codziennego, w których uwikłani w zawiłości życia...