Przeczytałam "Posiadłość Blackwood" po raz pierwszy w wieku bodajże 15 lat (czyli dawno temu i nieprawda), wtedy szczerze zachwyciłam się głównym bohaterem i jego rodzinnym domem. "Posiadłość..." królowała w moim sercu, polecałam ją, komu tylko popadło.
W ramach odświeżania niektórych dawno przeczytanych książek wróciłam do opowieści o wampirze Quinnie i... Cóż, zachwytów nie było.
"Posiadłość Blackwood" jest powieścią nierówną (w sumie wcale się nie dziwię, biorąc pod uwagę pomysł na fabułę, który był i jest karkołomny), główny bohater momentami staje się tak antypatyczny, że bardziej się nie da. Niektóre zachowania Quinna i ludzi/wampirów z jego otoczenia są nielogiczne i absurdalne do tego stopnia, że w trakcie czytania mocno zastanawiałam się nad tym, czy Anne Rice pisała ten tekst pod wpływem środków odurzających lub zbliżającego się deadline'u.
Kiedyś myślałam, że "Posiadłość Blackwood" zasługuje na oddzielny film, tak, jak było z "Wywiadem z wampirem" albo "Królową potępionych". Dziś widzę, że gdyby ekranizacja powstała, z miejsca zostałaby wyśmiana za niektóre mocno irracjonalne zwroty akcji, nawiedzonego (w negatywnym tego słowa znaczeniu) głównego bohatera i nierówności fabularnych.
Niemniej jednak sentyment pozostał i dlatego nie skreślam innych dzieł Anne Rice, zwłaszcza tych najnowszych. Poza tym autorka w bardzo ciekawy sposób oddała atmosferę Luizjany (chociaż jest on także trochę nierzeczywisty, bardziej przemawia do mnie to, o czym pisała Charlaine Harris).
Można przeczytać, ale nie trzeba.

Przeczytałam "Posiadłość Blackwood" po raz pierwszy w wieku bodajże 15 lat (czyli dawno temu i nieprawda), wtedy szczerze zachwyciłam się głównym bohaterem i jego rodzinnym domem. "Posiadłość..." królowała w moim sercu, polecałam ją, komu tylko popadło.
W ramach odświeżania niektórych dawno przeczytanych książek wróciłam do opowieści o wampirze Quinnie i... Cóż, zachwytów...