Specyficzny zapach. Po prawdzie – smród. Trudno oddychać. Duchota. Rozrzedzone powietrze. Kilkaset metrów wewnątrz ziemi. Niebezpiecznie. Lubisz zapalić? Robisz to na własną odpowiedzialność. Metan. Labirynt. Nieprzewidywalny. W poziomie. W pionie. Twardzi, specyficzni, nieprzejednani ludzie. Mówiący w odmiennym, niezrozumiałym języku. I ciemność. Nie taka bez księżyca, bez gwiazd. Nieprzenikniona. Totalna. Absolutna. I coś jeszcze. Strach? Bezsilność? Może coś innego? Nikt tego nie wie.
Wiesz gdzie jesteś?

Powieść „czytałem” w interpretacji Marcina Popczyńskiego. Czyta nam Marcin książkę o Śląsku, górniczym Śląsku, a autor, Wojciech Bauer lubi realizm i gwarą lubi „zajechać”. I jak warszawiakowi może to wychodzić? Rewelacyjnie. Cała powieść jest przeczytana po mistrzowsku, ale fragmenty w gwarze śląskiej są genialne.

Kryminał. Dreszczowiec. Obyczaj. Znakomita powieść. Perfekcyjna narracja. Intrygująca historia. Świetnie zarysowane, krwiste postacie. Doskonałe dialogi. Realistyczna, pierwszorzędna literatura. Że wtłoczona w banał kryminalnej zagadki? To tylko niuans.
Prawdziwym tłem jest Śląsk, ten górniczy, kopalnie o których tak niewiele wiemy, zupełnie inny świat. Świat walki o przetrwanie. Ale bez patosu. W pocie czoła, w znoju. I w tradycji. Stworzonej i ugruntowanej przez ludzi, górników. I ich życie. Trudne, pełne niebezpieczeństw, waleczne.


Cała książka jest napisana ładną, poprawną polszczyzną. I „śląszczyzną”. A w niektórych fragmentach, muszę przyznać, ciarki mi po plecach przebiegały. Każdy rozdział rozpoczyna się piękną poetycką prozą. Słuchałem po dwa, trzy razy. Tak jak cały ostatni rozdział. Zdarzyło się, że nie mogąc spać, wysłuchałem ostatniego rozdziału w nocy, w ciemności. Niezwykłe przeżycie ;-)
Myślałem, że dałem się ponieść chwili, więc przesłuchałem ostatni rozdział na drugi dzień, w dzień. Dokładnie tak samo, proza Wojciecha Bauera pochłania , czy w świetle, czy w ciemności. I dokładnie tak samo w dzień czy w nocy, ciarki przechodzą po plecach czytelnika.

Specyficzny zapach. Po prawdzie – smród. Trudno oddychać. Duchota. Rozrzedzone powietrze. Kilkaset metrów wewnątrz ziemi. Niebezpiecznie. Lubisz zapalić? Robisz to na własną odpowiedzialność. Metan. Labirynt. Nieprzewidywalny. W poziomie. W pionie. Twardzi, specyficzni, nieprzejednani ludzie. Mówiący w odmiennym, niezrozumiałym języku. I ciemność. Nie taka bez księżyca, bez...