Bycie innym, nieakceptowanym przez środowisko jest niezwykle trudne. Człowiek-odmieniec raczej nie przyjmie się w grupie rówieśniczej zwłaszcza w dzieciństwie. Będzie pośmiewiskiem, celem drwin i głupich powiedzonek ze strony kolegów. Inność nie jest teraz w cenie. Bycie innym oznacza bycie gorszym, głupszym, bardziej naiwnym. Sama mam zawsze wiele empatii do osób w jakiejś sferze innych, bo wiem z jakimi trudnościami i barierami muszą się stykać w codziennym życiu. Dlatego przeczytałam powieść „On” Zośki Papużanki. Tam głównym bohaterem jest Śpik – dziecko inne, zwyczajne-niezwyczajne, którego nie sposób nie polubić.
Zośkę Papużankę znam z książki „Świat dla ciebie zrobiłem”, którą miałam okazję przeczytać i zauroczyć się klimatem i językiem autorki. Dlatego tez sięgnęłam po poprzednią jej pozycje, po książkę „On”. Miałam duże wymagania co do tego utworu stawiając wysokie wymagania autorce. I nie zawiodłam się. „On” jako powieść którą zakwalifikowałam do kategorii społeczno-obyczajowej była dla mnie niesamowitą podróż w głąb człowieka, jego rodziny i jego problemów. Rozpoczęłam z nią Nowy Rok 2019 i napoiła mnie genialną historią, pięknym językiem i cudowną krakowską atmosferą.
Kraków, lata. 80-te. Państwo Kowalscy to zwyczajne małżeństwo. Ona zajmuje się domem i wyczekuje w kolejkach po zakupy, on pracuje na hucie, jak przeciętny mężczyzna. Rodzi im się synek. Rodzice kochają go nad życie, lecz zauważają że nie jest on zwykłym dzieckiem. Nie mówi, nie bawi się tylko obserwuje świat przez okno. Jedynym jego zajęciem, które lubi jest jazda koleją miejską. Jest bierny, wycofany i nie rozwija się tak jak inne dzieci. W pierwszym dniu szkoły dostaje przydomek – Śpik, który do niego przylega, jak cieknąca maź z nosa. W tym dniu poznaje rówieśników, w tym Chudą z którą siedzi w ławce. Czytelnik razem z bohaterem przechodzi przez jego życie od momentu narodzin, poprzez szkołę aż do dorosłości.
Autorka świetnie opisała postać samotną, niezrozumianą i inną w sposób subtelny i delikatny. Pokazała rodzinę osadzoną w czasach peerelowskich kolejek, pracy w hucie, osiedla z wielkiej płyty. Można wyczuć klimat tych czasów. Papużanka pokazała w tej opowieści kilka sfer, które mnie zainspirowały i zaciekawiły. Po pierwsze pokazała osobę inną, zaburzona w pewien sposób. Po drugie pokazała fenomenalny obraz matki takiego dziecka, która kocha go miłością prawdziwą, chce by jej syn rozwijał się prawidłowo, ale czuje że coś z nim jest nie tak. Porównuje go z innymi dziećmi, czuje wzrok sąsiadek, czuje zawstydzenie, że to jej dziecko jest odmienne. Widzimy jej wizyty u dyrektorek, widzimy jak walczy o syna, jak wyrzuca sobie, że to przez nią jest Taki. Można wyczuć że cierpi i nie może pogodzić się z tym, że Śpik w przyszłości może sobie sam nie poradzić. Po trzecie w” On” widzimy perspektywę szkoły jako systemu, w którym inność jest wprawdzie tolerowana, ale ani nauczyciele ani uczniowie nie potrafią trafnie ze Śpikiem pracować. Autorka opisała jak rówieśnicy obchodzą się ze Śpikiem i jak on radzi sobie z działalnością szkolną. Ponadto delikatny i oszczędny język dodaje książce na atrakcyjności.
Podsumowując powieść Papużanki „On” bardzo przypadła mi do gustu pod względem tematu, bohaterów i zjawisk społecznych. Lubię obserwować ludzi zarówno w realnym życiu jak i w książkach, a autorka mi to umożliwiła. „On” to opowieść o rodzicielstwie, trudnym i nieokiełznanym, o miłości do dziecka i tęsknocie za tym czego się nie ma, a co by się chciało mieć. Dodatkowo klimat Krakowa, problem nieprzystosowania oraz wszechobecna inność. Polecam tą sentymentalną i emocjonalną opowieść!

Bycie innym, nieakceptowanym przez środowisko jest niezwykle trudne. Człowiek-odmieniec raczej nie przyjmie się w grupie rówieśniczej zwłaszcza w dzieciństwie. Będzie pośmiewiskiem, celem drwin i głupich powiedzonek ze strony kolegów. Inność nie jest teraz w cenie. Bycie innym oznacza bycie gorszym, głupszym, bardziej naiwnym. Sama mam zawsze wiele empatii do osób w jakiejś...