On Zośki Papużanki to opowieść o chłopaku innym niż wszyscy – nieporadnym, nieogarniętym, ciamajdowatym, niezainteresowanym życiem, bez pasji i talentów (lecz z niebywałym wręcz zamiłowaniem do tramwajów). To opowieść osadzona w surrealistycznych – z perspektywy czasu – realiach schyłku PRL-u i świtu kapitalizmu. Dziwne czasy, dziwny on… Śpik bo o nim mowa (kto by się przejmował tym, jak ma na imię?) to życiowa niedorajda, safanduła brnąca przez życie niejako automatycznie, kozioł ofiarny ciągle wykorzystywany przez klasowych chuliganów... I jego matka – początkowo zdziwiona i zaskoczona swoim synem gamoniem (bo przecież czekać go miała świetlana przyszłość i wielka kariera!), następnie zła na los i na siebie, że urodziła takiego odmieńca, wreszcie pogodzona ze swoja dolą i w pewien sposób zadowolona, że jej syn jest na swój sposób wyjątkowy. Papużanka opisuje niezwykłą relację matki i opóźnionego umysłowo syna w sposób magiczny, prosty, lecz pełen wzruszeń. Odwzorowanie (nierzadko absurdalnych) realiów lat osiemdziesiątych wręcz mistrzowskie! Styl w jaki powieść została napisana jest z pewnością zaskakujący: niby prosty, a jednak wymagający skupienia. Zmieniające się perspektywy z jakich poznajemy Śpika i szereg dygresji (szczególnie do polskiej literatury i powszechnie znanych bohaterów literackich) choć są ciekawym zabiegiem, mogą męczyć czytelnika. Książka to nie tylko opis trudnych relacji na linii zawiedziona matka – niepełnosprawny umysłowo syn – dla urodzonych w ósmej dekadzie XIX wieku to również sentymentalna podróż do czasów dzieciństwa.

On Zośki Papużanki to opowieść o chłopaku innym niż wszyscy – nieporadnym, nieogarniętym, ciamajdowatym, niezainteresowanym życiem, bez pasji i talentów (lecz z niebywałym wręcz zamiłowaniem do tramwajów). To opowieść osadzona w surrealistycznych – z perspektywy czasu – realiach schyłku PRL-u i świtu kapitalizmu. Dziwne czasy, dziwny on… Śpik bo o nim mowa (kto by się...