Przeczytane raz pierwszy w podstawówce, zamiast tytułu zapamiętałam głównie „Killevippen”, oczywiście tylko w wymowie. Bertil odkrywa, że w mysiej dziurce mieszka Nils, aby zmaleć do jego wzrostu musi dotknąc gwoździa przy wejściu do jego mieszkania i powiedzieć „Killevippen”. By odzyskać dawny wzrost musi zrobić to samo, lecz powrotnej drodze zapomniał zaklęcie.
– Co to ja miałem powiedzieć ?
– Oczywiście „Killevippen”!
– Oczywiście „Killevippen”.
– Musisz powiedzieć tylko „Killevippen”!
– Tylko „Killevippen”.
Można było to jeszcze ciągnąć …

Następnie Kraina Zmierzchu.

Jak była mowa przy „Podróżach Pana Kleksa” Kraina ta przypomina mi Nibycję, lecz sprawia wrażenie bardziej odlotowe. Wieczorową porą Pan Liljonkvast przybywa do Görana i zabiera go do Krainy Zmierzchu. Chłopiec nie może chodzić, lecz w tej Krainie to bez znaczenia. Kiedy jadą tramwajem, ten naraz wpada do rzeki i płynie, lecz i to bez znaczenia. Wszystko jest bez znaczenia w Krainie Zmierzchu (spelar ingen roll i Skymningslandet).

Kilka opowiadanek, między innymi o lalce, którą trzeba było yhodować w ogródku, bal elfów, „Najukochańsza Siostra” (żeński odpowiednik Nilsa, moim zdaniem strasznie smutne, co obniża ocenę) i najlepsze moim zdaniem ostatnie.

„W lesie nie ma rozbójników” (Ingen rövare finns i skogen)

– W lesie nie ma rozbójników – powtarza Piotruś mijając domek dla lalek swej mamy. Nagle zostaje teleportowany do środka, lalka mówi:
– Kłamiesz, las jest ich pełen, wyjrzyj tylko przez okno, a zobaczysz !
Zdziwiony chłopiec wygląda i rzeczywiście widzi ciemny i ponury las, jak w bajkach bywa, za każdym drzewem stoi zbój.
– Czy drzwi są zamknięte ? – zapytał na wszelki wypadek.
– Oczywiście ! Ich herszt Fiolito zaraz tu przyjdzie, by ukraść moje perły, muszę je ukryć – dodaje Mimmi, tak ma na imię, chowając sznur pereł do donicy z azalią – jest za głupi, by je znaleść.
Fiolito wchodzi przez okno na piętrze, stojąc na karkach kamratów. Piotruś stacza z nim walkę na drewniane miecze, oczywiście zbój wygrywa. Zaczyna przetrząsać domek w poszukiwaniu skarbu. Lalka woła:
– Aleś ty głupi ! Powinieneś powiesić się na własnych wąsach !
Rozeźlony zbój, mający długie wąsy, ciska w nią donicą. Chybia, lecz rozbijając donicę przypadkiem znalazł perły. Rechocząc ucieka przez okno i znika w mroku wraz z bandą.
– I co teraz ? – zapytał Piotruś.
– E tam, to była podróbka warta najwyżej 10 öre ! Te tutaj są prawdziwe – odpowiada Mimmi, wyciągając z donicy z pelargonią drugi sznur pereł, wyglądający tak samo jak pierwszy – Pamiętaj, w lesie są rozbójnicy.

Z przypisu zapamiętałam, że öre to szwedzki grosik. Jak później sprawdziłam nazwa pochodzi z łac. „aurum” (złoto).

Przeczytane raz pierwszy w podstawówce, zamiast tytułu zapamiętałam głównie „Killevippen”, oczywiście tylko w wymowie. Bertil odkrywa, że w mysiej dziurce mieszka Nils, aby zmaleć do jego wzrostu musi dotknąc gwoździa przy wejściu do jego mieszkania i powiedzieć „Killevippen”. By odzyskać dawny wzrost musi zrobić to samo, lecz powrotnej drodze zapomniał zaklęcie.
– Co to...

240106 audio G6.
Opowiadania bez puenty, ale dobrze się słucha i w każdym można znaleźć coś interesującego. Chciałbym mieć taką wyobraźnię!
PS. Polecam film "Młodość Astrid" ('Becoming Astrid') z 2018 r.

240106 audio G6.
Opowiadania bez puenty, ale dobrze się słucha i w każdym można znaleźć coś interesującego. Chciałbym mieć taką wyobraźnię!
PS. Polecam film "Młodość Astrid" ('Becoming Astrid') z 2018 r.

Wbrew tytułowi i opisowi z okładki (wyd. NK 1996r.) nie jest to wyłącznie historia Nilsa Paluszka, a zbiór 9 króciutkich opowiadań dla najmłodszych (chyba głównie jeszcze nie tych samodzielnych) czytelników.
Urocza książeczka o spotykanych przez dzieci malutkich przyjaciołach i ich wspólnych przygodach. Oczywiście nie zabrakło elementów fantastycznych i takich, które są niemożliwe do zobaczenia/zrozumienia przez dorosłych. Opowiadania bardzo proste, takie, które rodzą się w wyobraźni niejednego milusińskiego...

Wbrew tytułowi i opisowi z okładki (wyd. NK 1996r.) nie jest to wyłącznie historia Nilsa Paluszka, a zbiór 9 króciutkich opowiadań dla najmłodszych (chyba głównie jeszcze nie tych samodzielnych) czytelników.
Urocza książeczka o spotykanych przez dzieci malutkich przyjaciołach i ich wspólnych przygodach. Oczywiście nie zabrakło elementów fantastycznych i takich, które są...

Nie polecam

Nie polecam

Bardzo fajna, zarówno dla chłopca jak i dziewczynki, sprawdzone!

Bardzo fajna, zarówno dla chłopca jak i dziewczynki, sprawdzone!

najlepsza książka jaką czytałem.

najlepsza książka jaką czytałem.

Książka uczy o tym żeby sobie pomagać. I nawet okłatka samej książki mówi o tym.

Książka uczy o tym żeby sobie pomagać. I nawet okłatka samej książki mówi o tym.

to jedna z książek mojego dzieciństwa, którą zachwycam się po dziś dzień! można przenieść się w zupełnie inny wymiar, coś pięknego!

to jedna z książek mojego dzieciństwa, którą zachwycam się po dziś dzień! można przenieść się w zupełnie inny wymiar, coś pięknego!

Co prawda już dawno ja czytałam, ale zawsze kiedy ją widzę czuję miłe wspomnienie...

Co prawda już dawno ja czytałam, ale zawsze kiedy ją widzę czuję miłe wspomnienie...

Na temat bajek Lindgren nie trzeba zbyt wiele się rozpisywać. Piękne!

Na temat bajek Lindgren nie trzeba zbyt wiele się rozpisywać. Piękne!