Po serii książek filozoficznych i historycznych - miałam ochotę na lekką, zwykłą, młodzieżową, powieść fantastyczną, z idealnym bohaterem, który ratuje świat:).

Po dwóch wieczorach zatracenia w "Grze Endera" - stwierdzam, że nikt nie przygotował mnie na cały dramat tej powieści. Nikt mnie nie ostrzegł, że będę uczestniczyć w grze razem z Enderem. Że będę mu kibicować z zaciśniętymi ustami - aż do samego końca. I że momentalnie, zapomnę, ile lat miał bohater. Że zobaczę Ziemię zmrożoną po wojnach kosmicznych, i całe okrucieństwo ludzi i obcych, i grę na śmierć i życie.

Ta powieść to czysta filozofia i genialna przygoda. To świetna fantastyka, która, tak naprawdę, nie jest fantastyką - bo jej istotą jest charakter człowieka, jego droga do dorosłości, do odpowiedzialności za życie i śmierć.

Najgorsze, że od samego początku, czułam niepokój. Wiedziałam, że za każdym razem, kiedy Ender zmieniał grupę, armię, czy szkołę - wydarzy się coś złego, nieoczekiwanego, trudnego, i ciekawego. Ale i tak zakończenie pozostawiło mnie w zdumieniu - było okrutne i niespodziewane. I ma tę zaletę, że powieść może być jedną, skończoną, całością.

Po serii książek filozoficznych i historycznych - miałam ochotę na lekką, zwykłą, młodzieżową, powieść fantastyczną, z idealnym bohaterem, który ratuje świat:).

Po dwóch wieczorach zatracenia w "Grze Endera" - stwierdzam, że nikt nie przygotował mnie na cały dramat tej powieści. Nikt mnie nie ostrzegł, że będę uczestniczyć w grze razem z Enderem. Że będę mu kibicować z...