Poszliśmy na rzeź jak stado baranów, mówią mieszkańcy Armenii i niczym nie różnią się w tej sytuacji od innych narodów, które doświadczyły ludobójstwa.
Trochę szkoda, że bogata historia Ormian, z krwawą turecką kulminacją z 1915 roku, stanowi w książce jedynie punkt wyjścia dla współczesnych problemów kaukaskiego kraju. Poznajemy więc przede wszystkim sytuację geopolityczną Armenii w ostatnich 30-stu latach i jej dumny naród wegetujący obecnie bez nadziei na lepsze jutro.
Główną oś książki stanowi opis krystalizacji ormiańsko-azerskich antagonizmów prowadzących do wojny o Górski Karabach, nazywany bombą podłożoną przez Stalina. To na pewno najciekawsza część tego reportażu.
Gdzieś przemiennie z tą relacją wyłania się ciemny, typowy dla tej części postsowieckiego świata obraz współczesnej polityki wewnętrznej oraz kilka suchych wątków obyczajowych i gospodarczych, opisanych jednak bez polotu.
W każdym razie Armenia jest na tyle ciekawym miejscem, iż na pewno warto poszerzyć wiedzę na jej temat.
Zupełnie nie rozumiem natomiast zdania jednego z czytelników, jakoby książka w nieobiektywny sposób przedstawiała konflikt o Czarny Ogród i wyjątkowo wybielała jedną ze stron, całą winę przypisując drugiej. Wydaje się, że autorzy dołożyli wszelkich starań, aby rzetelnie przedstawić rolę Ormian w tym konflikcie i absolutnie trudno po lekturze odbierać ich wyłącznie jako poszkodowane ofiary.

Poszliśmy na rzeź jak stado baranów, mówią mieszkańcy Armenii i niczym nie różnią się w tej sytuacji od innych narodów, które doświadczyły ludobójstwa.
Trochę szkoda, że bogata historia Ormian, z krwawą turecką kulminacją z 1915 roku, stanowi w książce jedynie punkt wyjścia dla współczesnych problemów kaukaskiego kraju. Poznajemy więc przede wszystkim sytuację geopolityczną...