Indie!!!! Indie! Co jeszcze, co jeszcze przyjdzie mi przełknąć. Jest ostro, tak, bardzo. I słodko, brrr, czuję jak zęby mi się psują. Jest jak pięścią pod oko. Boli. Ale upadam i sobie leżę. Zaczyna być błogo. Boli. Błogo. Boli. Błogo. Boli…. A dalej jest „Dehli. Stolica ze złota i snu”. To takie małe państwo w państwie. Taka potrawa jednogarnkowa. Takie miasto bez chodników. Taki wielki bajzel. Prowizorka.

Burżuazja, indyjska klasa średnia. Tak. Średnia, te miliony to tak całkiem średnio, wiem, bo tez mam, o tu, w sakiewce. Tylko inaczej zarobiłam, nie dałam nikomu w łapę, nie wyrugowałam rolników, nie przesiedliłam slumsów w niebyt, nie spekulowałam, nie przekupywałam, nie kradłam. I teraz nie czuję, że ten balast, to złoto mi ciąży, nie chcę tego zostawić i pracować nad mą zbrukana karmą. Co za schizofrenia, niebywałe.

Do tej pory patrzyłam w stronę ulicy, tej różnobarwnej, biednej i rozwrzeszczanej. Skupiałam się na duchowości i egzotyce. Błąd. To nie wszystko, trochę wyżej, zaraz z boku jest i inny aspekt Indii, nowobogaccy, starobogaccy, przyszłobogaccy. Jeżdżą swoimi maybachami , sztorcują służbę po wielohektarowych posiadłościach. Mają tyle, że nie mogą za żaden skarb podzielić się z tymi z ulicy, przecież służący pracuje dla samej satysfakcji i prestiżu, dostawca warzyw to złodziej, ogrodnik to fuszer. Oni tylko czyhają na chwilę nieuwagi aby złupić.
Fortuna jest przeznaczona co celów wyższych, nie na tych obdartusów. Można wspomagać bezpańskie psy, libacje są wskazane z milionowymi kolesiami, podróże. Ooooo, i całe kilogramy złota trzeba na siebie wciągnąć. A siedemnasta fura, a 20-stometrowy jacht, a trzeci odrzutowiec? To są prawdziwe potrzeby.

A dusza coraz bardziej plugawa.

Coś nie tak z tymi kobietami. Pracują, po nocach same chodzą, do knajp zaglądają, dyskoteki im się zachciewa. I karierę chcą robić. Czy to nie przechodzi ludzkiego pojęcia? A ci synowie, ci co oczyszczą ducha i poprzednie wcielenia do siedmiu pokoleń wstecz, ci co się opiekują rodziną, co po ślubie mieszkają z mamą. Czy nie mogą pokazać kto tu rządzi (ze wskazaniem na rodzicielkę)?

Oj, zakończę, na siłę, bo końca nie widzę, mogłabym tak długo, treści w książce Rana Dasgupta bez liku. Zatrważającej, okrutnej, niesprawiedliwej. Ale co tam, to co się dzieje dookoła mnie, na moim podwórku, powoduje że z łatwością uwierzę we wszystko. Niestety.

Indie!!!! Indie! Co jeszcze, co jeszcze przyjdzie mi przełknąć. Jest ostro, tak, bardzo. I słodko, brrr, czuję jak zęby mi się psują. Jest jak pięścią pod oko. Boli. Ale upadam i sobie leżę. Zaczyna być błogo. Boli. Błogo. Boli. Błogo. Boli…. A dalej jest „Dehli. Stolica ze złota i snu”. To takie małe państwo w państwie. Taka potrawa jednogarnkowa. Takie miasto bez...