Lubię Marininę. Jest taka ożywcza - po kryminałach skandynawskich (nieodmiennie ponurych) i amerykańskich (nieodmiennie sztampowych) tu przejawia się ta słowiańska dusza. I to niespieszne tempo narracji, i ta stosunkowo szeroka panorama społeczna. Jakieś takie te książki są "prawdziwe". Niemniej jednak "Iluzja grzechu" to już 14. książka o Nastii Kamieńskiej i mam wrażenie, że autorka sama jest trochę zmęczona cyklem. Intryga i owszem ciekawa, trochę nawet wkracza w rejony science fiction na poziomie lat 50. zeszłego wieku, ale taka jakby na siłę ciągnięta. I przede wszystkim zarzut główny: kryminał powinien trzymać czytelnika w napięciu do ostatniej strony. Tymczasem dojechawszy do mniej więcej 3/4 powieści wiemy już, kto jest głównym animatorem nietypowych wydarzeń i właściwie do rozstrzygnięcia pozostaje wyłącznie kwestia techniczna, wyciągnięcia dziewicy z łap bestii. I w tych 3/4 książki moje zainteresowanie i podnieta do czytania się urwało, zdechło mówiąc wprost. Ot, taki "anticlimax". Bardzo nie fair w stosunku do czytelnika. To nie "Columbo", gdzie widz od początku wiedział, kto jest złoczyńcą, ale w napięciu trzymał go sposób dochodzenia do dowodów przez detektywa. I zresztą bez niesłychanie silnej osobowości P. Falka ten sposób przedstawiania fabuły byłby niewypałem. U Marininy tą siłą napędową była postać i przeżycia Nastii; w tym tomie schodzą one jednak na drugi plan, jej życie osobiste właściwie jest wyciszone, chyba zabrakło autorce pomysłu. Stąd moja stosunkowo niska ocena całej powieści.

Lubię Marininę. Jest taka ożywcza - po kryminałach skandynawskich (nieodmiennie ponurych) i amerykańskich (nieodmiennie sztampowych) tu przejawia się ta słowiańska dusza. I to niespieszne tempo narracji, i ta stosunkowo szeroka panorama społeczna. Jakieś takie te książki są "prawdziwe". Niemniej jednak "Iluzja grzechu" to już 14. książka o Nastii Kamieńskiej i mam wrażenie,...