Trochę się bałem lektury bo czytałem opinię, że przefilozofowana że nudna i słaba. Ale spokojnie Cień Góry daję radę. Starych bohaterów zastępują nowi równie ciekawi .Chociaż Prabu nikt nie jest w stanie zastąpić :)

Trochę się bałem lektury bo czytałem opinię, że przefilozofowana że nudna i słaba. Ale spokojnie Cień Góry daję radę. Starych bohaterów zastępują nowi równie ciekawi .Chociaż Prabu nikt nie jest w stanie zastąpić :)

Zdecydowanie słabsza niż poprzednia część. Jak dla mnie bardzo brakuje klimatu Indii.

Zdecydowanie słabsza niż poprzednia część. Jak dla mnie bardzo brakuje klimatu Indii.

To prawda, że kontynuacja „Shantaram” nie powoduje takiej gęsiej skórki jak pierwsza część. Ale skurcze żołądka, łzy i uśmiech pojawiały się nadal. Tu nic nie jest wymuszone a styl snucia historii tak samo piękny.

To prawda, że kontynuacja „Shantaram” nie powoduje takiej gęsiej skórki jak pierwsza część. Ale skurcze żołądka, łzy i uśmiech pojawiały się nadal. Tu nic nie jest wymuszone a styl snucia historii tak samo piękny.

Żałosne popłuczyny po pierwszej książce. Fascynująca powieść o Bombaju ewoluowała w stronę kiczowatej gangsterki, pełnej irytujących i przerysowanych postaci. Kompletnie nic w tej książce mnie nie zainteresowało. Jest wciąż napisana dobrym językiem, inaczej dałabym 1. Wielka szkoda.

Żałosne popłuczyny po pierwszej książce. Fascynująca powieść o Bombaju ewoluowała w stronę kiczowatej gangsterki, pełnej irytujących i przerysowanych postaci. Kompletnie nic w tej książce mnie nie zainteresowało. Jest wciąż napisana dobrym językiem, inaczej dałabym 1. Wielka szkoda.

Wydaje mi się, że gdybym zaczęła czytać Cień Góry, bez poznania wcześniej Shantaram, moja ocena byłaby dla tej pierwszej pozycji wyższa. Ciężko było mi skończyć drugą część przygód Lina, głównie ze względu na nierówną opowieść snutą przez autora. W pewnych momentach było bezsensownie, w innych wracałam z zainteresowaniem do śledzenia fabuły. Moją motywacją do skończenia Cienia Góry była chęć poznania zakończenia. Jestem świeżo po lekturze, więc może jeszcze do tej recenzji wrócę.

Wydaje mi się, że gdybym zaczęła czytać Cień Góry, bez poznania wcześniej Shantaram, moja ocena byłaby dla tej pierwszej pozycji wyższa. Ciężko było mi skończyć drugą część przygód Lina, głównie ze względu na nierówną opowieść snutą przez autora. W pewnych momentach było bezsensownie, w innych wracałam z zainteresowaniem do śledzenia fabuły. Moją motywacją do skończenia...

Shantaram stanowiło istne czytelnicze objawienie, które pochłaniało się z pazernością. Nadszedł czas na jego kontynuację Cień góry i podstawowe pytanie, czy Gregory David Roberts ponownie dał radę.



Lin po dwóch latach wraca do Bombaju. Musiał uporać się z poczuciem straty najważniejszych dla niego osób. Jednak przez ten czas miasto zmieniło się nie do poznania. W miejsce zmarłego Kadirbaja pojawili się nowi przywódcy. A Australijczyk musi odnaleźć się nie tylko w nowych realiach, ale również stawić czoła nowym wyzwaniom. Na jego drodze ponownie pojawi się Karla, a on odziedziczy stary miecz.



Jak wspominałem pora zadać to najważniejsze pytanie, czy Cień góry dał radę. Otóż nie do końca. Z pewnością należy nie do dobrych, ale bardzo dobrych powieści. Takich przy których raczej nie kręci się nosem ale nie w tym przypadku. Ma się wrażenie, że mamy do czynienia zupełnie z czymś odmiennym, co w ogóle nie ma w sobie ducha swego poprzednika. O ile w Shantaram najważniejszy był klimat, to tym razem całkowicie go zabrakło. W miejsce kraju serca, pojawia się kraj rywalizacji, wewnętrznych walk gangów i przemocy. Zwłaszcza tej ostatniej jest pod dostatkiem. Bombaj przez czas nieobecności Lina stał się mroczny, brudny i duszny. Nikt nie może czuć się w nim bezpiecznie, bo zawsze pojawia się silniejszy przeciwnik, który tylko dąży do konfrontacji. Dawni wrogowie stali się mniej groźni, stracili jakby swój pazur, a w ich miejsce zajęli ludzie o wiele bardziej niebezpieczni. Tacy, którzy pałają zemstą, którzy chcą sprawować kontrolę. I w tych nowych układach potrzeba na nowo się odnaleźć. Tu nie tyle potrzeba być hindusem, co poznać prawa niezbędne, by przetrwać i nie dać się pokonać.



Gregory David Roberts nie tylko wprowadził wiele nowych elementów, które służą do ukazania ludzi pogubionych, którzy pozwolili na to, by ogarnął ich mrok, ale też pociągnął wcześniejszy wątek sercowy między Linem i Karlą. A ten rozwinął się niezwykle interesująco i z pewnością wielokrotnie jest w stanie zaskoczyć. Dodam też, że dość intrygująco potoczyły się losy Lisy. To warstwa obyczajowa wydaje się światełkiem bijącym z ciemności, że jeszcze nie wszystko stracone i może wrócić dawny spokój.



Chociaż, jak wspominałem Cień góry znacząco odbiega od Shantaram, to przebija się to, co wcześniej zachwycało - duch hinduizmu skonfrontowany z innymi systemami religijnymi. Ponownie, choć w mniejszym znacząco stopniu przewijają się dyskusje i rozważania filozoficzne. Nie tylko potrafiły zainteresować tematem, a ten praktycznie zawsze dotykał spraw fundamentalnych, na przykład o dobroci czy złu Boga, pytań, które często stawiamy sobie i odpowiedzi, które trzeba udzielić. To dla mnie była ta cząstka hipnotyzująca, dająca jakoby poczucie, że dalej obcuje z tą opowieścią zdolną skraść serce.



Cień góry z pewnością nie dorównuje Shantaram i ci, którzy oczekują czegoś podobnego, czegoś wielowątkowego i obrazującego bogaty obraz Indii, z pewnością poczują się zawiedzeni. Ci zaś, którzy oczekują czegoś prawdziwego, realnego z pewnością to dostaną i to w sporej dawce. Kontynuacja Shantaram jednak przede wszystkim podpasuje miłośnikom powieści gangsterskich.

Shantaram stanowiło istne czytelnicze objawienie, które pochłaniało się z pazernością. Nadszedł czas na jego kontynuację Cień góry i podstawowe pytanie, czy Gregory David Roberts ponownie dał radę.



Lin po dwóch latach wraca do Bombaju. Musiał uporać się z poczuciem straty najważniejszych dla niego osób. Jednak przez ten czas miasto zmieniło się nie do poznania. W miejsce...

O ile w pierwszej części, książce Shantaram, pompatyczny styl i długie rozważania filozoficzne idealnie były przeplatane z akcja powieści, o tyle w drugiej części wylewają się one ze stron w sposób męczący, jest ich za dużo i zbyt są przekombinowane. Lepiej już sięgnąć po książeczkę z przysłowiami, przynajmniej mądre sentencje nie będą przeplatane losami bohaterów, które w tej części zdają się być dla autora tylko zapełniaczem.

Nie pamiętam już w którym momencie przerwałem (czytałem ją kilka lat temu),ale doszedłem może do 1/4, maks. 1/3 i odstawiłem na półkę. Jedna z niewielu książek w życiu, których nie dokończyłem.

O ile w pierwszej części, książce Shantaram, pompatyczny styl i długie rozważania filozoficzne idealnie były przeplatane z akcja powieści, o tyle w drugiej części wylewają się one ze stron w sposób męczący, jest ich za dużo i zbyt są przekombinowane. Lepiej już sięgnąć po książeczkę z przysłowiami, przynajmniej mądre sentencje nie będą przeplatane losami bohaterów, które w...

Ciąg dalszy Shantaram, ciekawej i refleksyjnej.....

Ciąg dalszy Shantaram, ciekawej i refleksyjnej.....

W "Shantaramie" podobało mi się chyba wszystko. Pamiętam dobrze, gdy tuż po maturze wyjęłam z paczki pokaźny tom w błękitno pomarańczowej okładce i już od pierwszych stron wiedziałam, że będzie to jedna z moich ulubionych powieści. Minęło piętnaście lat, w końcu zabrałam się za kupiony i pobrany już jakiś czas temu ebook "Cień góry" i po zaledwie siedmiu rozdziałach mówię sobie dość. Szkoda na to czasu. Gangi, półświatki, pogróżki i mordobicie... Nie dla mnie.

W "Shantaramie" podobało mi się chyba wszystko. Pamiętam dobrze, gdy tuż po maturze wyjęłam z paczki pokaźny tom w błękitno pomarańczowej okładce i już od pierwszych stron wiedziałam, że będzie to jedna z moich ulubionych powieści. Minęło piętnaście lat, w końcu zabrałam się za kupiony i pobrany już jakiś czas temu ebook "Cień góry" i po zaledwie siedmiu rozdziałach mówię...

Oj... długo czytałem tą opasłą książkę.. długo też zastanawiałem się jak ją zrecenzować, jak ocenić?
Opiszę ją przez pryzmat pierwszej części - Shantaram: pierwsza część była podróżą po Indiach, druga stała się próbą przekazania rozważań i poszukiwań duchowych głównego bohatera oraz bajkowo zakończona przygoda miłości jego życia.
Książka była niczym wspinaczka na wysoką, piaskową górę: brniemy do końca w nadziei na piękny finał, ale całą drogę ziarna piasku nam się osuwają i w konsekwencji nie wiemy, czy zmierzamy do celu, czy drepczemy w miejscu.
Zmęczyła mnie podróż przez tą książkę. Tak jak w I tomie (Shantaram) z ciekawością czytałem o kolejach losów głównego bohatera, tak w przypadku tej książki - otwierałem ją, by ją doczytać, by ją skończyć.
Rozczarowała mnie.
Za dużo poszukiwań duchowych...

Oj... długo czytałem tą opasłą książkę.. długo też zastanawiałem się jak ją zrecenzować, jak ocenić?
Opiszę ją przez pryzmat pierwszej części - Shantaram: pierwsza część była podróżą po Indiach, druga stała się próbą przekazania rozważań i poszukiwań duchowych głównego bohatera oraz bajkowo zakończona przygoda miłości jego życia.
Książka była niczym wspinaczka na wysoką,...