Często bywa tak, że najwięcej mówi nam cisza. To w niej trwają słabsi, niemający prawa głosu, bez możliwości opowiedzenia swojej historii. A tak się składa, że w żeńskich zakonach jest bardzo cicho.

Autorce zarzuca się często, że nie wysiliła się specjalnie na obiektywizm, i to wybierając na złość takie a nie inne przypadki celowo przedstawia polskie zakony jako przedsionki piekielne. Nie chodziło tu jednak o stworzenie gigantycznego sprawozdania z kondycji tego typu przybytków jak kraj długi i szeroki, tylko o zwrócenie świateł reflektorów na problemy, które tak usilnie próbuje się zamiatać pod dywan - totalny brak kontroli, skostniałe struktury, zamienianie cnoty posłuszeństwa w bezmyślne jarzmo, traktowanie siostrzyczek jako marginesu, który ma siedzieć cicho, robić dobre obiadki i zbawiać świat klepiąc bezmyślnie modlitwy. Jak bardzo problemów polskich zakonów nie chce się widzieć, doskonale świadczy oburzenie po wydaniu książki (że "po co, że czemu, a komu to potrzebne, chyba tylko żeby Kościołowi dokopać") oraz właśnie ta cisza, która ten temat wciąż otacza.

Książka jest cieniutka, przedstawia kilka przypadków z punktu widzenia jednej strony i zaledwie uchyla rąbka problemu. I to było na celu - dotrzeć do jak największej ilości osób, jak najdobitniej dać sygnał, że nie jest dobrze i utorować drogę dla dalszych tego typu badań. Oby jak najmniej zakonnic musiało odchodzić po cichu.

Często bywa tak, że najwięcej mówi nam cisza. To w niej trwają słabsi, niemający prawa głosu, bez możliwości opowiedzenia swojej historii. A tak się składa, że w żeńskich zakonach jest bardzo cicho.

Autorce zarzuca się często, że nie wysiliła się specjalnie na obiektywizm, i to wybierając na złość takie a nie inne przypadki celowo przedstawia polskie zakony jako...