Książka krótka, lekka, łatwo przyswajalna i przyjazna dla... nastolatek. Albo dla opornych, zapracowanych babć. Może inaczej - dla osób, które dopiero zapoznają się z codzienną higieną skóry i świadomym dbaniem o siebie.
Jak dla mnie nie ma w niej nic innowacyjnego, o czym wcześniej bym nie słyszała, lub sama nie przetestowała.
Na początku dostajemy dość ogólny i pobieżny opis życia autorki, oraz jej "dorastania" do pielęgnacji. Kilkakrotnie wspominane jest, że Charlotte wcześniej popełniała karygodne błędy w codziennej higienie (wynikające z niedoinformowania, lub nacisków rówieśniczek), ale nie dowiadujemy się o co konkretnie chodziło. Dostajemy pewne ogólniki, które zapewne pasują do młodzieńczego etapu większości czytelników, ale szczegółów brak.
Nieco później naszym oczom ukazuje się notka: "...zaczęłam uczyć się nowych rzeczy, na przykład jak wypić kilka kolejek soju podczas służbowej kolacji i mimo to następnego ranka dotrzeć do pracy, jak zwracać się do starszych i jak korzystać z
bidetu (i to polubić). Tego wszystkiego mogłam się spodziewać. Nie oczekiwałam jednak, że nauczę się też, jak myć twarz...". Po czym dostajemy po oczach hasłem, że już już, już za chwile, za momencik, w 7 rozdziale opowiem o tajnikach urody Koreanek. Po czym serwowane jest kolejne 50 stron ogólników. Sensowniej byłoby już napisać jakie są te triki na obudzenie się bez cieni pod oczami, po zakrapianej imprezie, albo jak doszło do tego, że polubiła się z bidetem...

Podoba mi się, że autorka próbuje usilnie wmówić czytelnikowi, że to całe smarowanie, nawilżanie, ścieranie i znowu smarowanie jest "miłe" i przyjemne, więc nie należy go traktować jako jakąś tytaniczną prace. Przyznaje, że książka zawiera dużo przydatnych, podstawowych informacji, ale z drugiej strony dostajemy porady w stylu: nie marszcz się. Długotrwałe marszczenie powoduje zmarszczki. Aha. To teraz wystarczy, że nie będę się śmiać, uśmiechać, dziwić, złościć, mrugać itp. i po krzyku. To chyba jest największy tajnik tej książki. Jak zapanować nad naturalnymi odruchami, żeby ograniczyć zmarczki?!

Dodatkowo wiele kwestii powtarza się, lub jest rozszerzane o zaledwie kilka zdań wyjaśnienia, czy 2-3 konkretne przykłady. Gdyby nie to dublowanie treści, to książka miała by maks.50 stron z tych 150. To smutne bo mam nieodparte wrażenie, że Cho miałaby naprawdę dużo ciekawych rzeczy do opowiedzenia. Nie tylko o kosmetykach. Zamiast kilkakrotnego przypomnienia jak ważne są filtry, wolałabym żeby opowiedziała więcej o kulturze, tradycji, codzienności, poglądach i trendach koreańskich. To by wyjaśniło ich obsesje w dbaniu o urodę...

Książka, którą można przeczytać w trakcie jazdy autobusem, lub w poczekalni do lekarza.

Na plus mogę zaliczyć:
+ łatwy, przystępny język, ma się wrażenie rozmowy z koleżanką
+ kilka opisów codzienności Koreanek i ich sposobu życia, który wpływa na urodę i pielęgnacje
+ podstawowe informacje, które powinien znać każdy, skompresowane w krótkim tekście
+ jakbyście wylądowali w Seulu, to autorka zamieszcza listę gdzie pójść, co zjeść i gdzie się zrelaksować
+ przynajmniej książka była krótka...

Na minus:
- nie jest to żadne kompendium wiedzy
- małe podobieństwo, że nauczycie się czegoś nowego, albo znajdziecie jakąś innowacyjną technikę pielęgnacyjną
- ni jak niektóre codzienne zabiegi Koreanek przyrównać do Europejek (np. nawilżanie pomieszczeń do stopnia lasów tropikalnych – w większości wypadków zapewni efekt afro, podczas gdy grube czarne włosy naszych skośnookich koleżanek zdobędą blask; Koreanki kochają się rozświetlać, Europejki matowić; mieszkamy w innych warunkach; mamy inne geny; typ urody itp.)

Książka krótka, lekka, łatwo przyswajalna i przyjazna dla... nastolatek. Albo dla opornych, zapracowanych babć. Może inaczej - dla osób, które dopiero zapoznają się z codzienną higieną skóry i świadomym dbaniem o siebie.
Jak dla mnie nie ma w niej nic innowacyjnego, o czym wcześniej bym nie słyszała, lub sama nie przetestowała.
Na początku dostajemy dość ogólny i pobieżny...