O nie, to na pewno nie jest typowe małżeństwo. To para dziwnie dobrych ludzi, skrajnych i emocjonalnych. Tak dziwnych, że aż momentami irytujących.
Pierwszą część - Fatum - czytałam lekko znużona, zmęczona osobą Lotta. Narcyz, przeświadczony o swoim artyzmie, którego tak naprawdę ma niewiele. Żądny uwielbienia, podziwu, całkowicie zawładnięty przez szanowną małżonkę. Ślepy i naiwny, zależny.
Dopiero druga część - Furia - porywa. Marthilde, czasami równie irytująca jak Lotto, jest jednak postacią charakterną, wie czego chce, jest zdeterminowana, ma swój plan. I właściwie cała powieść mogła być napisana z punktu widzenia Mathilde, choć może wtedy czytelnik nie doznałby żadnego zaskoczenia... A to właśnie ono jest wisienką na torcie.
Groff potrafi trafnie operować słowem, przenieść czytelnika choćby do samego łóżka, w którym odbywa się dzika gimnastyka ;) Przeszkadzały mi jednak wtrącenia w nawiasach, które dla mnie okazywały się zazwyczaj zbędne.
Polecam, zwłaszcza dla postaci Mathilde, tak skrzętnie budowanej już od pierwszych stron.

O nie, to na pewno nie jest typowe małżeństwo. To para dziwnie dobrych ludzi, skrajnych i emocjonalnych. Tak dziwnych, że aż momentami irytujących.
Pierwszą część - Fatum - czytałam lekko znużona, zmęczona osobą Lotta. Narcyz, przeświadczony o swoim artyzmie, którego tak naprawdę ma niewiele. Żądny uwielbienia, podziwu, całkowicie zawładnięty przez szanowną małżonkę. Ślepy...