Mój ulubiony cykl. „Kot który nie polubił czerwieni” jest to część czwarta cyklu, ale to jednocześnie to ostatni tom utrzymywany w tej samej konwencji, tzn. Qwill jest dziennikarzem i w każdej książce zajmuje się inną tematyką do opisywania, np. dzieła sztuki, wnętrzarstwo itp. W następnym tomie nastąpi przełom, będzie równie ciekawie, może nawet bardziej ciekawie, ale już inaczej.


W tym tomie Qwill nadal tuła się po różnych stancjach czy hotelach, tym razem zamieszkał w czymś w rodzaju pensjonatu, zajmowanego przez różnych oryginałów, w którym była również pracownia ceramiczna. Tym razem przydzielono mu działkę – kulinaria, o czym pojecie miał blade. Ale plusem takiego stanu rzeczy było to, że gazeta fundowała mu smakowite posiłki w restauracjach , a do tego dodatkowo mógł zabrać osobę towarzyszącą na koszt gazety. Poznał rożnych znawców tematu, w tym właścicieli restauracji. Dowiedział się od nich, że istnieje coś takiego, jak Klub Wsparcia Grubasów i że „Chudzi są zawsze w złym nastroju.” Jedna z bohaterek ku jego zaskoczeniu poinformowała go, „Jem, bo jestem sfrustrowana. Wolę być tłusta i wesoła , niż chuda i zrzędliwa. ” Sporo jest temu podobnych, dyskusyjnych i zabawnych fragmentów, związanych z grubasami z jedzeniem.


Qwill nadal uczy się opieki nad kotami, tym razem miał problem z kulkami z sierści, którą koty połykały. No i koty, a właściwie Koko nadal przejawiał paranormalne właściwości, z niewiadomego powodu nie znosił czerwonej ceramiki. Oczywiście wszystko zostało wyjaśnione jak należy.

W tym tomie obok Qwilla znalazły się aż dwie kobiety, przypadkowo zaczął zamieszkiwać w tym samym budynku, co jego dawna miłość, Joy, obecnie mężatka. Joy zaginęła, z tym właśnie związana jest zagadka kryminalna z tego tomu. Gdy Joy zaginęła, obok Qwilla pojawiła się inna mieszkanka domu, Rosemary. Pisarka przełamała konwencję kultu młodości, pisała zresztą ten tom kilkadziesiąt lat temu i Rosemary, która oczarowała Qwilla, okazała się babcią – w dosłownym tego słowa znaczeniu, a do tego jeszcze starszą od Qwilla. Zdecydował o tym nie tylko wygląd, ale i osobowość, chyba nawet przede wszystkim to drugie.

W każdym tomie Lilian Jackson Braun wprowadza jakiegoś ciekawego bohatera, indywidualistę, w tym jest to właśnie i Rosemary. Rosemary to chyba prekursorka zdrowego trybu życia, zdrowego żywienia itp. Nie wspomnę już o romansie w starszym wieku i ze znacznie młodszym mężczyzną. Obecnie nie jest to może czymś nadzwyczajnym ale w latach 60-tych było, wymagało to i odwagi, aby przeciwstawić się ogólnie panującym trendom i siły woli. A co do zdrowego żywienia, to akuratnie to Qwillowi nie było na rękę i nie za bardzo dawał się w to wciągnąć.

Jak zwykle przyjemnie jest czytać o Qwillu, postaci oczywiście fikcyjnej, trochę wyidealizowanej, jakich w rzeczywistości nie ma. W tym tomie jest tak bezinteresowny, że pożyczył Joy wszystkie pieniądze, jakie miał, licząc się z tym, że już ich nie zobaczy. Każdemu znajomemu robił liczne przyjemności, w tym tomie doszło do nich zapraszanie do restauracji na degustacje. Nie był do tego mściwy, nie żywił do Joy urazy za to, że go kiedyś zostawiła. Miał oczywiście swoje wady, ale o tym to już można poczytać.
całość http://powrot-do-krainy-ksiazki.blogspot.com/2016/10/lilian-jackson-braun-kot-ktory-nie.html

Mój ulubiony cykl. „Kot który nie polubił czerwieni” jest to część czwarta cyklu, ale to jednocześnie to ostatni tom utrzymywany w tej samej konwencji, tzn. Qwill jest dziennikarzem i w każdej książce zajmuje się inną tematyką do opisywania, np. dzieła sztuki, wnętrzarstwo itp. W następnym tomie nastąpi przełom, będzie równie ciekawie, może nawet bardziej ciekawie, ale już...