Akcja była dość zwartka, chociaż czasami niektóre wątki strasznie się dłużyły i nudziły czytelnika. Idąc dalej, przez cały czas miałam wrażenie, że autor chce trochę na siłę z „polskich chłopców” zrobić super wojaków, którzy niczego i nikogo się nie boją, a na dodatek są najlepsi na świecie. Oczywiście nie kwestionuję zajebistości naszych mężczyzn, ale zabiegi pana Mazurka wydawał mi się strasznie oporne. No i jeszcze te wszystkie zbiegi przypadków i całe to szczęście, które nie opuszczało Piotra (głównego bohatera), ani na chwilkę: bez problemów dojechał tam gdzie chciał, poznał wspaniałą kobietę i wszędzie miał zaufanych przyjaciół. Ależ ten pan Piotr, chyba w czepku urodzony! Jak dla mnie to wszystko za łatwo mu poszło, cała ta akcja i wszechobecne zaufanie były dość… nienaturalne. Przecież człowiek, który ma do załatwienia coś naprawdę ważnego, coś o czym nie każdy może się dowiedzieć nie rozpowiada nowo napotkanym osobom o tym co zamierza zrobić, prawda?

Ale znalazłam też parę rzeczy, które przypadły mi do gustu. Chociażby taneczne wtrącenia, gdzieniegdzie cytaty z „Podstaw tanga argentyńskiego” Rubena Sotero’a, jakieś anegdotki odnoszące się do tańca i do życia. Dodatkowo niektóre dialogi były naprawdę dobre, takie swojskie i typowo polskie. No i trzeba przyznać, że autor wspaniale pokazał polską gościnność i mentalność.

Akcja była dość zwartka, chociaż czasami niektóre wątki strasznie się dłużyły i nudziły czytelnika. Idąc dalej, przez cały czas miałam wrażenie, że autor chce trochę na siłę z „polskich chłopców” zrobić super wojaków, którzy niczego i nikogo się nie boją, a na dodatek są najlepsi na świecie. Oczywiście nie kwestionuję zajebistości naszych mężczyzn, ale zabiegi pana Mazurka...