"You left me,- her voice raised, -You gave me hope and then ripped it away. That was worse than dying."

"Perfect Ruin" jako druga z trylogii znacząco cofa się w fabule, by potem wrócić do miejsca w którym skończyła się uprzednio. Nie przepadam za tego typu zabiegami, zwłaszcza będąc w zawieszeniu, kiedy historia nabiera tempa. Na szczęście Nashoda Rose wyszła z tego obronną ręką, gdyż losy Kai i London od samego początku intensywnie okupowały moją uwagę , jednak świadmość tego co sie wydarzy psuje cała przyjemnośc z czytania. Czekałam tylko kiedy London zostanie porwana, potem uratowana, by następnie znowu zostać uprowadzoną... Nie wiem czy autorka zrobiła to przypadkowo, czy po prostu taki ma styl, ale ja naprawdę wolę ten moment zaskoczenia w książce, niepewność... tutaj tego zabrakło. Na szczęście Kai jako postać literacka przedstawiał się wstarczająco tajemniczo, że chęć poznana go lepiej zwyciężyła i nie rzuciłam książką w kąt. Jednak pod koniec lektury... zaczęłam się denerwować. London, która była - wydawałoby się - rozsądną postacią, nagle zmienia się w kogoś, kogo nie mogę znieść. Nagle może więcej, nagle chce walczyć... momentami zachowuje sie jak kobieta bez mózgu, która uważa się za kogoś kto może dorównać mężczyznom z wieloletnim doświadczeniem w zabijaniu. To samo dotyczy Georgie... Zaczyna się taki miszmasz, że o mało co a darowałabym sobie ostatnie 20-15% książki. Wszystko ratował Connor, który w pewnym stopniu przejął całkowicie moje zainteresowanie. Z przyjemnością sięgnę po tom trzeci w lipcu, ale nie wiem czy jeszcze kiedykolwiek zdecyduję się na jakąkolwiek książkę autorki, gdyż chocbym nie wiem jak bardzo chciała cofnąć się do innych jej propozycji, to cykl "Tear Asunder" już został tutaj częściowo zaspoilerowany i nawet mnie nie ciekawi co spotkało tamtych bohaterów.
Nigdy nie mów nigdy - ale tak własnie czuję. Szkoda.

"You left me,- her voice raised, -You gave me hope and then ripped it away. That was worse than dying."

"Perfect Ruin" jako druga z trylogii znacząco cofa się w fabule, by potem wrócić do miejsca w którym skończyła się uprzednio. Nie przepadam za tego typu zabiegami, zwłaszcza będąc w zawieszeniu, kiedy historia nabiera tempa. Na szczęście Nashoda Rose wyszła z tego...