Książkę można przeczytać jednym tchem, ja jednak tak nie zrobiłam z powodu jej wyjątkowości, polegającej ma niesamowitym przekazie uczuć i myśli małego bohatera. Trzeba również przyznać , że opis świata jest tutaj tak „ostry” i przejmujący, że ja jako osoba raczej wrażliwa, nie mogłam przyjąć tyle przedstawionego nieszczęścia na raz. Jeśli ktoś w tym momencie myśli, że to historia ociekająca scenami zabijania w czystym tego słowa znaczeniu, to się myli, bo jest wręcz przeciwnie, bowiem najokrutniejsze jest nie to czego doświadczamy fizycznie, ale to co odczuwamy.

Swoiste postacie i środowisko
Pani Rosa jest Żydówką, która po trudnych przejściach w obozie koncentracyjnym oraz wieloletnim byciu prostytutką, zajmuje się opieką nad dziećmi kobiet, które tak, jak ona kiedyś, wykonują „najstarszy zawód świata” . Mieszka w dość swoistym środowisku, będącym z jednej strony, skrzyżowaniem wielu kultur, które potrafią inspirować; z drugiej zaś meliną, gdzie nie trudno znaleźć np. transwestytów czy stręczycieli. Staruszka, stara się więc wychować podopiecznych izolując ich od złych wzorców oraz jednocześnie ucząc szacunku dla innych. Jednym z chłopców, którymi się zajmuje jest młody arab Mohammed, który jest narratorem w tej książce.

Czy można żyć bez miłości?
Momo jest dość zagubionym chłopcem, który prawie nic o sobie nie wie, bo nikt mu nie powiedział. Jego podejście do życia jest oparte głownie, na dziwnym świecie, który obserwuje. Mówi prostym, dziecinnym językiem ale czytelnik może być zaskoczony, że z jego ust często można usłyszeć słowa, powszechnie uznawane za wulgarne, których on jednak tak nie traktuje, ponieważ to są normalnie wyrażenia w jego otoczeniu. Szuka równocześnie odpowiedzi na pytanie kim jest i czy ktokolwiek go potrzebuje i kocha w tym nie do końca zrozumiałym miejscu. Czasem wypowiada dość ostre sądy z którymi większość (a przynajmniej jakaś część ludzi) by się nie zgodziła, a które nawet w dzisiejszych czasach są przyczynami konfliktów.

Przez cierpienie w dorosłość.
Może to głupie stwierdzenie, ale zawsze uważałam, że żeby w pełni dojrzeć trzeba przejść przez pewną ilość cierpienia i w tej książce również takie przesłanie można zauważyć. Dla Momo, takim czasem rozpoczęcia drogi w dorosłość, była wieść że pani Rosa jest chora. Chłopiec w tym momencie, może nieświadomie, ale zaczął się zmieniać. Stawiał sobie pytania o sens życia i stał się dla pani Rosy synem i stopniowo wszyscy zaczęli go podobnie(w pewnym sensie) traktować. Poświęcił się staruszce i był z nią do końca.

Podsumowanie
Książka nie jest z pewnością, łatwa, miła i przyjemna ale za to daje do myślenia. Mnie ta pozycja bardzo wzruszyła i jednocześnie mną wstrząsnęła. Bohater swoim prostym językiem, jeszcze bardziej uwydatnia, wszechobecne cierpienie i stawia pytania, które nawet dorośli w dzisiejszych czasach boją się zadawać.

Książkę można przeczytać jednym tchem, ja jednak tak nie zrobiłam z powodu jej wyjątkowości, polegającej ma niesamowitym przekazie uczuć i myśli małego bohatera. Trzeba również przyznać , że opis świata jest tutaj tak „ostry” i przejmujący, że ja jako osoba raczej wrażliwa, nie mogłam przyjąć tyle przedstawionego nieszczęścia na raz. Jeśli ktoś w tym momencie myśli, że...