Wygnany ze swojej krainy Kashim wędruje wraz z rycerzem do krajów zielonego środka. Tam poznaje obcą kulturę i musi zmierzyć się z prawdą, która go czeka. W tym czasie jego rodzinne miasto, Tel’Halik, zaczyna chylić się ku upadkowi.

„Wygnaniec”, czyli tom pierwszy z trylogii „Opowieści piasków” był książką, do której właściwie nie byłam w stanie się jakkolwiek bardziej przyczepić. Choć może nieco toporny, był po prostu porządnym, bardzo klasycznym high fantasy. Kontynuacja, czyli „Najemnik” jest w moim odczuciu częścią nieco słabszą od poprzedniej… jednak wciąż trzymającą stosunkowo wysoki poziom, jak na bardzo rozrywkową fantastykę.
Zaczynając może od wad, odniosłam wrażenie, że ekspozycja w tej części jest jeszcze bardziej toporna niż w poprzedniej. Już tam bywało różnie, ale w tym przypadku jest po prostu jeszcze gorzej. Już wyjaśniam o co mi chodzi! W tym tomie nasz główny bohater podróżuje do nieznanej sobie krainy. Pisrkoski więc, zamiast czasem posłużyć się opisem w narracji albo ekspozycje gdzieś elegancko wplatać, serwuje nam długie rozmowy z towarzyszącym mu Brenvanem i innymi postaciami, w których Kashim zadaje non stop pytania: po co, jak, dlaczego. O ile jedna taka scena może działać, o tyle jeśli się powtarzają: zaczyna się robić sztuczne i nieco nudno. Naprawdę wolałabym, by świat był przed nami odkrywany w bardziej naturalny sposób.
Jednocześnie zaczęłam odnosić wrażenie, że całokształt książki nie ma bardzo konkretnego celu. To znaczy, oczywiście: wszystko szykuje się wyraźnie pod wielki finał. To część mocno przejściowa, w której niektóre wątki muszą po prostu wybrzmieć. Niemniej, jeśli treść dzielimy już na trzy tomy to dobrze byłoby, gdyby w każdej kolejnej części działo się coś konkretnego. Bo wątek Kashima to po prostu podróż, w trakcie której dzieją się rzeczy. Nieco ciekawiej jest w samym Tel’Halik, w którym obserwujemy polityczne spiski i okropieństwa dziejące się w rodzimej ojczyźnie naszego głównego bohatera. Mimo to przecież znajdujące się tam postacie są poboczne; to Kashim powinien ciągnąć całą powieść.
W tej części mamy nieco więcej skakania pomiędzy różnymi perspektywami. W końcu więcej miejsca dostaje kilka postaci kobiecych, co trochę książkę urozmaica. Z resztą, wątek Jayli, z którą Kashim miał się ożenić, jest – powiedziałabym – „mocny”. Nieczęsto widuje takie wątki w literaturze wyraźnie rozrywkowej. Więcej jednak w temacie zdradzać nie chce.
Jeśli jednak jesteśmy w temacie kobiet (i ogółem – relacji) Kashima mam z tą kwestią drobny problem. „Opowieści piasków” absolutnie nie są romansem. Relacje między postaciami budują zaś w sposób po prostu wystarczający. Tu raczej nie ma miejsca na głęboką psychoanalizę. Jeśli jednak nasza postać zakochuje się, dzieje się to kompletnie na drugim planie. Autor nie opisuje nam jakiś wewnętrznych rozterek głównego bohatera, a raczej skupia się na „przyszedł do niej i spędzali razem czas”. To wprawdzie lepsze, niż nieumiejętne rozpisywanie zalotów, ale z drugiej strony osobiście naprawdę cenię sobie, gdy autor mimo wszystko próbuje zbudować przywiązanie między postaciami. A w tej trylogii nie dostaje ani szczególnie chwytającej za serce męskiej przyjaźni (mimo że Kashim przyjaciół przecież ma!),ani jakiejś ciekawej damsko-męskiej relacji związanej z główną postacią cyklu. A szkoda, bo takie elementy naprawdę potrafią porządnie pociągnąć fabułę do przodu.
Koniec końców – „Najemnik” to po prostu porządna kontynuacja całkiem porządnej powieści. Nie jest pozbawiona wad, ma w sobie trochę takiej toporności pisarza, który w gruncie rzeczy wtedy dopiero uczył się pisać. Ale myślę, że niejedna osoba będzie w pełni zadowolona z lektury. Szczególnie, jeśli lubi takie stosunkowo męskie powieści drogi z mieczem w roli głównej.

Wygnany ze swojej krainy Kashim wędruje wraz z rycerzem do krajów zielonego środka. Tam poznaje obcą kulturę i musi zmierzyć się z prawdą, która go czeka. W tym czasie jego rodzinne miasto, Tel’Halik, zaczyna chylić się ku upadkowi.

„Wygnaniec”, czyli tom pierwszy z trylogii „Opowieści piasków” był książką, do której właściwie nie byłam w stanie się jakkolwiek bardziej...

Zdecydowanie najsłabsza część trylogii Opowieści Piasków - ale rozumiem konieczność Jej powstania.
Główny bohater wraz z przyjacielem podróżują po żyznym, zielonych ziemiach, o których mieszkańcy Świętego Miasta nie maja pojęcia - których istnienie wydaje się herezją nawet dla Wygnańca - Kashima - który coraz bardziej wątpi w to, co napisane jest w Świętej Księdze. W czasie podróży dowiaduje się coraz to nowych szczegółów i prawd - które stawiają Jego świat do góry nogami. W końcu - zmuszony snami oraz głosem sumienia - wyrusza w samotną podróż - by odkryć Jedyną Prawdę.
Pozostali bohaterowie nie próżnują - Potężny Cesarz o nieznanej mocy planuje bowiem zająć wszystkie ziemie zamieszkałe przez ludzi. Jego wierny sługa - znany Nam z pierwszej części Gad Snaar - przygotowuje mieszkańców Świętego Miasta do wojny, w której staną po stronie Cesarza.
Bohaterowie z Zielonej Krainy dzielnie przeciwstawiają się wrogom...
Zbyt często niestety autor "zdradza wydarzenia" - swoimi wstawkami w stylu "nie wiedział jednak, że wszystko potoczy się zupełnie inaczej"... To jedyna rzecz - poza lekkimi dłużyznami w tym tomie - do której mogę się przyczepić.

Zdecydowanie najsłabsza część trylogii Opowieści Piasków - ale rozumiem konieczność Jej powstania.
Główny bohater wraz z przyjacielem podróżują po żyznym, zielonych ziemiach, o których mieszkańcy Świętego Miasta nie maja pojęcia - których istnienie wydaje się herezją nawet dla Wygnańca - Kashima - który coraz bardziej wątpi w to, co napisane jest w Świętej Księdze. W czasie...

Pierwszy tom tej trylogii bardziej przypadł mi do gustu, może dlatego, że było mniej opisów bijatyk i bitw, za którymi nie przepadam. Za to podobało mi się to, że druga część, tak jak pierwsza, niesie ze sobą przesłanie. Podaje pod wątpliwość i zmusza do zastanowienia się nad tym, w co wierzymy i komu wierzymy, pozwala się oswoić z brutalną prawdą.

Pierwszy tom tej trylogii bardziej przypadł mi do gustu, może dlatego, że było mniej opisów bijatyk i bitw, za którymi nie przepadam. Za to podobało mi się to, że druga część, tak jak pierwsza, niesie ze sobą przesłanie. Podaje pod wątpliwość i zmusza do zastanowienia się nad tym, w co wierzymy i komu wierzymy, pozwala się oswoić z brutalną prawdą.

Zdecydowanie lepsza od części pierwszej, ponieważ wraz z Kashimem przemieszczamy się do ziem Jasnowłosego, odkrywając uroki średniowiecza. (Rycerz ze złotą kulą u nogi, który złożył śluby, ubawił mnie do łez.)
Zaczynają się zagrywki pomiędzy bogami (prorokami?),bunty, bitwy, zamachy. Talent zresztą do opisów potyczek i bitew Piskorski ma ogromny.
Z dużo większym entuzjazmem niż do części drugiej, zabiorę się do części trzeciej.

Zdecydowanie lepsza od części pierwszej, ponieważ wraz z Kashimem przemieszczamy się do ziem Jasnowłosego, odkrywając uroki średniowiecza. (Rycerz ze złotą kulą u nogi, który złożył śluby, ubawił mnie do łez.)
Zaczynają się zagrywki pomiędzy bogami (prorokami?),bunty, bitwy, zamachy. Talent zresztą do opisów potyczek i bitew Piskorski ma ogromny.
Z dużo większym...

Podoba mi się to, że wszystko ma tutaj swoje drugie, czy nawet trzecie dno :)

Podoba mi się to, że wszystko ma tutaj swoje drugie, czy nawet trzecie dno :)

wędrówka przez pustynię, puszczę, walki, zasadzki i pojedynki, romantyczne chwile i wojna w szeregach najemników

wędrówka przez pustynię, puszczę, walki, zasadzki i pojedynki, romantyczne chwile i wojna w szeregach najemników

troszeczkę za długa jak na 2 tom.

troszeczkę za długa jak na 2 tom.

Dobra kontynuacja, choć z mylącym tytułem. Tego najemnictwa było tu dosłownie kilka stron. Jestem ciekawy finalnego tomu.

Dobra kontynuacja, choć z mylącym tytułem. Tego najemnictwa było tu dosłownie kilka stron. Jestem ciekawy finalnego tomu.