„Trzy wiedźmy”, jako pierwszy tom opowiadający przygody tytułowych „dam”, był moim powrotem do Świata Dysku Terry’ego Pratchetta. Tym razem trafiamy do państwa Lancre, które zamieszkują wspominane wiedźmy, duchy władców krainy oraz niebotyczna ilość drzew. Jak zawsze, świat ten pełen jest pomysłowych, egocentrycznych postaci, których sposób bycia i myśli wywołują uśmiech na twarzy czytelnika, a rozwiązania fabularne, choć nieracjonalne, satysfakcjonują i skłaniają do refleksji. Pod płaszczem niepowagi i śmiechu, jak zawsze, kryje się smutna prawda o naszym świecie.

Świętej pamięci autor tym razem przybliża nam historię Babci Weatherwax, z którą mieliśmy do czynienia w „Równoumagcznieniu”. Razem ze swoim sabatem, do którego bardzo mocno nie chce należeć, stara się zdecydowanie nie wtrącać w sprawy królestwa. Po typowym dla krainy mordzie na miłościwie panującym (byłym) królu, na tronie zasiada nowy władca, który, jak zawsze, okazuje się być gorszy od poprzednika. Całe księstwo więc stara się wymóc na Babci choć odrobinę pomocy.

„Trzy wiedźmy” wbrew pozorom nie są aż tak wypełnione absurdem jak poprzednie książki pana Pratchetta. Jest to książka bardziej zrównoważona, choć jak zawsze pojawiają się w niej wstawki humorystyczne, typowe dla jego książek. Choć historia nie zachwyciła tak, jak w poprzednich częściach, to zdecydowanie rozbudziła ochotę na więcej historii ze Świata Dysku.

„Trzy wiedźmy”, jako pierwszy tom opowiadający przygody tytułowych „dam”, był moim powrotem do Świata Dysku Terry’ego Pratchetta. Tym razem trafiamy do państwa Lancre, które zamieszkują wspominane wiedźmy, duchy władców krainy oraz niebotyczna ilość drzew. Jak zawsze, świat ten pełen jest pomysłowych, egocentrycznych postaci, których sposób bycia i myśli wywołują uśmiech na...