"Rychłoż się zejdziem znów?" jak się zaczyna, tak się kończy. Nad anglojęzycznymi twórcami wisi fatum... Nie, to złe określenie. Ciężar Shakespeare'owskiego dziedzictwa jest tak duży, że inspiruje i wymusza by się z nim zmierzyć. Wielu ginie przy tym marnie. Często wychodzi oklepana sztampa. Nie tym razem. Pratchett w Trzech Wiedźmach mierzy się z tym dziedzictwem i wraca z tego starcia z tarczą. Cytaty, parafrazy i nawiązania do szerokiego przekroju twórczości wybitnego dramaturga (we wstępie wymienione są: Makbet, Hamlet, Jak wam się podoba, Król Henryk IV, Sen nocy letniej, Król Lir oraz Sonet no.18) autor wplata niezwykle gładko pomiędzy dyskowy, typowo angielski (a jakże) humor i co zaprawdę wspaniałe nie umniejsza to cytatów i nie kaleczy końcowego efektu, co uczyniłoby wielu słabszych pisarzy. Postaci występujące w powieści są galerią archetypów wprowadzonych przez Shakespeare'a do kanonu światowej literatury, potraktowanych jednak z ironią, przewrotnie. Nie można nie przyznać, że wychodzi to Trzem Wiedźmom na dobre. Dzięki temu jest to zarówno wspaniały hołd jak i swoja własna, pełnoprawna rzecz. Świat Dysku w najlepszym wydaniu.

"Rychłoż się zejdziem znów?" jak się zaczyna, tak się kończy. Nad anglojęzycznymi twórcami wisi fatum... Nie, to złe określenie. Ciężar Shakespeare'owskiego dziedzictwa jest tak duży, że inspiruje i wymusza by się z nim zmierzyć. Wielu ginie przy tym marnie. Często wychodzi oklepana sztampa. Nie tym razem. Pratchett w Trzech Wiedźmach mierzy się z tym dziedzictwem i wraca z...