O Matko, jakie to było denne. Pisarz z kraju, gdzie niby panuje i panowała wolność słowa, a gdzie w rzeczywistości od lat 70-tych trwa koszmar marksistowsko-kulturowego eksperymentu społecznego, z cenzurą postaw przeciwnych włącznie, postanowił stworzyć powieść szpiegowską (nie kryminał, niech was nie zmyli słynny Wallander) z akcją dziejącą się w republikach nadbałtyckich czasów odzyskiwania niepodległości. Ale jak to napisał! Wiedzę na temat rzeczywistości społeczno-politycznej republik postsowieckich czerpiąc zapewne z dwóch, trzech zdarzeń telewizyjnych tamtych czasów oraz korzystając pewnie z jakiegoś przewodnika Pascala. Efekt - koszmarek, porównywalny jedynie z półproduktami Leifa Perssona.
Wallander zamienia się już tutaj dosłownie w jakąś ułomną, szwedzką podróbę Jamesa Bonda, nie ma tutaj ani grama kryminalnego śledztwa z prawdziwego zdarzenia, postęp akcji do przodu opiera się praktycznie na wątpliwej jakości przemyśleniach wewnętrznych szwedzkiego Bonda, a łotewscy bohaterowie i łotewski świat przedstawiony ... to jest dopiero kwiatek. Świat przedstawiony to jakiś wizjonerski koszmar, prawie jak z jakiejś postapokaliptycznej wizji, policja łotewska to szwadrony sędziów Dredd, wymierzających swą własną sprawiedliwość na członkach ruchu "narodowowyzwoleńczego". Ten komiczny ruch oporu to zbieranina ludzi, którzy kiedyś wierzyli w komunizm, ale tę wiarę stracili. W ogóle społeczeństwo republiki postkomunistycznej zostało przedstawione, jakby idea komunizmu (siłą narzuconego przez sowieckiego okupanta) była wówczas przyjęta dobrowolnie, ale późniejsza praktyka "życia we wspólnocie" została wypaczona przez złych ludzi "u władzy". Nie no, to jest tak kretyńskie, że nie mogę dalej.

Na oddzielną uwagę zasługują wewnętrzne motywacje Wallandera-Bonda i innych bohaterów, które są tak niedorzeczne, jak wiara w Unię Europejską. Dlaczego szwedzki, prowincjonalny policjant postanawia nielegalnie przekroczyć granicę Łotwy? Bo się zakochał! Dlaczego łotewskiemu ruchowi oporu zależy tak bardzo na ściągnięciu Wallandera? Bo major Liepa powiedział, że Wallander to dobry policjant! Aaaaa, reinkarnacja!!!

Swoją drogą właśnie do mnie dotarło, że całej intrygi z pytaniem "kto zabił majora Liepę" by nie było, gdyby na samym wstępie tej intrygi (ok. setnej strony) było wyjaśnione, który z pułkowników łotewskiej policji ściągnął Wallandera do Rygi. Ale nie, czytelnik to skończony imbecyl, po co intryga, po co logika, po co sens, napiszę niedorzeczną powieść szpiegowską, bo tak.

Nie mam więcej sił na to paskudztwo, to jest koszmat stylu, konceptu, wykonania i sensu, nie mam zielonego pojęcia, jakim cudem postać Wallandera stała się tak kultowa, że nakręcono o nim pińcet seriali i ogólnie stanowi niby wzór dla innych twórców. To jest jakiś znak naszych czasów, ale jeszcze nie wiem jaki.

O Matko, jakie to było denne. Pisarz z kraju, gdzie niby panuje i panowała wolność słowa, a gdzie w rzeczywistości od lat 70-tych trwa koszmar marksistowsko-kulturowego eksperymentu społecznego, z cenzurą postaw przeciwnych włącznie, postanowił stworzyć powieść szpiegowską (nie kryminał, niech was nie zmyli słynny Wallander) z akcją dziejącą się w republikach nadbałtyckich...