Po książki sięga się z różnych przyczyn. Jest ich tak wiele, jak wiele jest gatunków i tematów literackich (od naukowych po rozrywkowe). Najbardziej lubię, kiedy książka mnie zaskakuje; biorąc ją do ręki niczego się nie spodziewam, niczego nie zakładam, a później jest efekt „wow”.
Takie „coś” spotkało mnie przy czytaniu historii „Wszystko, czego wam nie powiedziałam”.
Książka, będąca debiutem powieściowym Celeste Ng, zaczyna się jak kryminał: pewnego późnowiosennego poranka pewna amerykańska rodzina spotyka się przy śniadaniu i okazuje się, że przy stole brakuje najstarszej córki. Rodzice i rodzeństwo rozpoczynają poszukiwania, zaczynają się telefony do znajomych, rozmowy z sąsiadami, konsultacje z policją, ale wraz z upływem godzin napięcie coraz bardziej rośnie: nikt nic nie wie, nikt niczego nie podejrzewa i wszystkich w jednej chwili ogarnia bezradność. Bo jak to jest możliwe, że jedna z lepszych uczennic, lubiana, szanowana i otoczona koleżankami nastolatka może zniknąć, przepaść bez wieści i ani rodzice, ani rodzeństwo, ani znajomi nie mają pomysłu, gdzie jej szukać i co jest powodem dziwnego zajścia?
Ciekawym zabiegiem narracyjnym jest tu nietypowa gra z konwencją, objawiająca się na dwóch polach. Po pierwsze: czytelnik już w pierwszym zdaniu dowiaduje się, co stało się z dziewczyną: „Lydia nie żyje”; te trzy słowa sprawiają, że jest o krok przed bohaterami, że jest pomiędzy nimi a trzecioosobowym narratorem i nie traci czasu na pytanie: „Co się stało?” lecz skupia się na: „Dlaczego?”. Po drugie: uzyskana na wstępie połowiczna odpowiedź na nierozszyfrowaną jeszcze w pełni zagadkę przesuwa punkt ciężkości fabuły z powieści kryminalnej na psychologiczną. Bo próbując, wraz z rodziną, zrozumieć, dlaczego stało-się to co-się-stało, na oczach czytelnika rozpada się świat z pozoru normalnej i przeciętnej rodziny klasy średniej z aspiracjami do wyższej. Okazuje się, że to rodzina jedynie z pozoru normalna, z mglistą przeszłością rodziców i pełna niewypowiedzianych żalów; za fasadą typowości, o której marzą rodzice Lydii, kryją się bolączki dzieci, próbujących żyć życiem innych. W tej historii nikt nie jest tym, za kogo się podaje, kim chce być, każdy kogoś udaje i odcina się od siebie prawdziwego. Pozostaje pytanie: dlaczego? I kiedy czytelnik uzyska już odpowiedz o przyczynę zachowania, ogarnia go taka irytacja, złość, bunt przeciw powieściowej rzeczywistości, że trudno mu pamiętać, że to fikcja literacka.
Debiutancka powieść Ng obdziera z pozorów, demaskuje fałsz, zakłamanie i mistyfikacje, które - zdaje się – są oczywistością relacji międzyludzkich. Okazuje się, że nawet w rodzinie jesteśmy sobie obcy, nic o sobie nie wiemy, nie słuchamy się, bo słuchać się nie chcemy, jakby najistotniejsze były ja i to, co moje, prowadzimy grę ze sobą i całym społeczeństwem, będąc przekonanym, że narzucane układy zakazują autentyczności.
Choć ta książka zaczyna się wątkiem kryminalnym, prowadzi czytelnika do wniosków rodem z prac socjologicznych. I nie są to wnioski miłe dla emocji.

Po książki sięga się z różnych przyczyn. Jest ich tak wiele, jak wiele jest gatunków i tematów literackich (od naukowych po rozrywkowe). Najbardziej lubię, kiedy książka mnie zaskakuje; biorąc ją do ręki niczego się nie spodziewam, niczego nie zakładam, a później jest efekt „wow”.
Takie „coś” spotkało mnie przy czytaniu historii „Wszystko, czego wam nie powiedziałam”....