Artur Urbanowicz zawodowo zajmuje się matematyką, informatyką i wykładaniem na Uniwersytecie Gdańskim. Od dziecka uzależniony od pisania, wymyślania różnych historii i zafascynowany horrorem pod każdą postacią. Wychodzi z założenia, że literatura ma pełnić funkcję przede wszystkim rozrywkową, więc w swoich tekstach stawia przede wszystkim na lekkość, bawienie czytelnika, manipulowanie nim i obowiązkowe zaskoczenie na końcu. Do tego jest ponoć chorobliwym perfekcjonistą. Jak dotąd wydał jedną powieść w 2016 roku i przymierza się do wydania kolejnej latem tego roku (2017).

„Gałęziste” to debiutancka powieść pana Urbanowicza. Jest to poruszająca i świetnie napisana powieść grozy, której akcja osadzona jest w mroczno-baśniowej scenerii Suwalszczyzny. Rozbudowane, ale klimatyczne opisy przyrody, narastające napięcie i płynna narracja wciągają w snutą przez autora historię tak, że już od pierwszych rozdziałów trudno się oderwać od tej książki.

Główni bohaterowie: Tomek Wawrentowicz i Karolina Górska są parą. Nie jest to jednak łatwa relacja, ponieważ dobrali się na zasadzie przeciwieństw – Karolina, która studiuje psychologię jest osobą empatyczną, altruistyczną (ocierającą się aż o granice naiwności), uprzejmą, otwartą na innych ludzi i ich problemy, jest też bardzo wierzącą i praktykującą katoliczką, dla której zasady katechizmu stanowią fundament życia; Tomek, który studiuje matematykę, jest z kolei typem analitycznym, wojującym ateistą, który lubi i potrafi dyskutować o swoich przekonaniach, dodatkowo ma skłonności do wpadania w furię, nie stroni też od alkoholu i imprez. Tomek ponadto cierpi na cukrzycę typu 1 (wymagającą przyjmowania insuliny), ale często niewiele sobie z tej przypadłości robi, przez co dość regularnie doprowadza swój organizm do hipoglikemii, a wtedy Karolina ratuje mu życie – generalnie bardziej ona niż on pilnuje jego choroby i tego, żeby nie stała mu się krzywda. Jak widać nie jest to zbyt zdrowa relacja. Na prawie każdym kroku popadają w jakiś konflikt między sobą, o co nietrudno, ponieważ Tomek jest osobą upartą, która nie potrafi i nie chce iść na kompromisy. Jako, że ich związek po 3 latach coraz bardziej grozi szybkim rozstaniem Karolina wpada na pomysł, który ma nadzieję, pozwoli im oderwać się od szarej codzienności i odbudować tę relację. Po pierwotnym oporze ze swojej strony Tomek w końcu przystaje na jej propozycję wyjazdu na Święta Wielkanocne w jakieś ciche, ustronne miejsce, z dala od rodziny i przyjaciół. W ten sposób, po kilku perypetiach po drodze, ostatecznie trafiają do małej tajemniczej osady Białodęby, gdzieś na północ od Suwałk, która leży w rezerwacie przyrody, a także tuż obok starego cmentarzyska Jaćwingów. Sielanka – sympatyczna gospodyni, dookoła piękne, gęste lasy i ludzie, którzy wciąż żyją w zgodzie z naturą. A jednak coś jest nie tak. Dom, w którym wynajęli pokój, zaczyna wzbudzać w nich dziwne lęki, a nad całą okolicą unosi się osobliwy, mroczny nastrój. Czy w tak nietypowym otoczeniu i okolicznościach uda im się naprawić swój związek?

„To miejsce to gniew. Gniew jest tym miejscem.”

Dużym plusem tej powieści jest kreacja wiarygodnych bohaterów, zwłaszcza pierwszoplanowych, niemalże z krwi i kości. Budzą w czytelniku nawet skrajne emocje – denerwują, irytują, ale także potrafią zaskoczyć swoim zachowaniem i wzbudzić sympatię oraz zrozumienie dla nich i ich poczynań (wielka piątka dla pana Urbanowicza za stworzenie bohatera, który jest prawdziwym bucem i niemiłosiernie mnie przez większość fabuły denerwował). Autor stworzył na kartach tej książki bardzo gęstą, mroczną i psychodeliczną atmosferę, która wzbudza i nasila w odbiorcy poczucie niepokoju, a nawet lęku. Już sam prolog jest dobrą i mocną próbką tego, co znajdziemy w dalszej części fabuły – narastające napięcie i świadomość zagrożenia. Wierzcie mi, po tej lekturze nigdy więcej nie spojrzycie na las w ten sam sposób, co wcześniej. Ze swojej strony polecam lekturę tej pozycji po zachodzie słońca – każdy niespodziewany szmer będzie dodatkową pożywką dla Waszej wyobraźni i niepokoju; oraz przy akompaniamencie niezwykle klimatycznej płyty Ols „Ols”, na którą składają się mroczne i niepokojące utwory, głównie o lesie.

https://www.youtube.com/watch?v=AiYI86csC_o

Warto wspomnieć, że autor w trakcie fabuły snuje również interesujące przemyślenia dotyczące wiary i jej dogmatów oraz kwestii istnienia Boga – zarówno z duchowego, jak i naukowego punktu widzenia; a także moralności jako takiej. Są to takie trochę przerywniki we wciąż narastającym poczuciu zagrożenia, które przy okazji dają możliwość zastanowienia się nad kwestiami ważnymi, niełatwymi i wciąż budzącymi wiele sporów wśród ludzi na całym świecie. Myślę, że to duża zaleta, kiedy książka, która ma nam dostarczyć głównie rozrywki, zmusza nas również do refleksji.

Narracja w „Gałęzistym” poprowadzona jest w trzeciej osobie, jednak bardzo często poznajemy myśli bohaterów, które mogą wywoływać skrajne emocje. Jest to, pod względem warsztatu, skonstruowane bardzo dobrze. Jeśli idzie o język, to w opisach jest raczej prosty i konkretny, choć czasami nawet poetycki, często skupia się na detalach, natomiast w dialogach dominuje mowa potoczna, kolokwializmy, jest dosadnie, a momentami nawet wulgarnie, ale to tylko zwiększa realizm fabuły i, przynajmniej mnie, nie razi. Co, poza tym, muszę zaliczyć na plus, to odwołania do lokalnych legend oraz interesująco opisane zabytki i miejsca warte zobaczenia na Suwalszczyźnie, co naprawdę zachęca do odwiedzenia tej krainy.

„Gałęziste” wciąga, czyta się je bardzo płynnie pomimo swojej objętości, dość powoli rozwijającej się akcji i wielu opisów, wprawia w napięcie i niepokój. Samo zakończenie jest kompletnie zaskakujące i zostawia odbiorcę z uczuciem niedowierzania. Warto jednak czytać tę lekturę z pewnym dystansem, ponieważ nie jest ona stricte realistyczna – to sprawi, że powinna to być satysfakcjonująca dla czytelnika podróż.

Podsumowując, polecam „Gałęziste” - jest to bowiem interesujący, pełen napięcia thriller z elementami horroru osadzony w słowiańsko-bałtyjskich klimatach i bardzo udany debiut Artura Urbanowicza, którego karierę literacką z pewnością będę z zainteresowaniem śledzić.

Wielki ukłon dla wydawnictwa Novae Res za wspaniałe wydanie tej powieści. Piękna, niepokojąca i zwracająca na siebie uwagę szata graficzna, papier o świetnej gramaturze (nieco grubszy), porządne klejenie, dobrze dobrana czcionka (nie za duża i nie za mała), brak marnowania przestrzeni na kartkach (nie nazbyt duże marginesy). Jest to druga książka z tego wydawnictwa, którą miałam przyjemność czytać i naprawdę podoba mi się ich porządne podejście do tematu. Brawo!

Moja ocena: 7,5/10.

Recenzja znajduje się również na blogu straszliwabuchling.blox.pl

Artur Urbanowicz zawodowo zajmuje się matematyką, informatyką i wykładaniem na Uniwersytecie Gdańskim. Od dziecka uzależniony od pisania, wymyślania różnych historii i zafascynowany horrorem pod każdą postacią. Wychodzi z założenia, że literatura ma pełnić funkcję przede wszystkim rozrywkową, więc w swoich tekstach stawia przede wszystkim na lekkość, bawienie czytelnika,...