Sztukę czyta się w trymiga.

To przede wszystkim od zachowania pani Dulskiej wzięło się pojęcie dulszczyzna. Dramat Zapolskiej aż ocieka podwójną moralnością, przymykaniem oczu na pewne grzeszki, kłamstwem, materializmem oraz samooszukiwaniem się. To chleb powszedni rodziny Dulskich i... wielu z nas. Oczywiście w różnym stopniu. Mimo tego sztuka nie traci na lekkości, daje tylko małego prztyczka w nos. Pełna jest ironicznych i satyrycznych cytatów.

Według mnie jedynie Lokatorka wyłamuje się z tego wizerunku. Zbyszko chce, ale nie może. Mela najchętniej o niczym by nie wiedziała, jednak ją polubiłam, bo chce pomagać. Hesia uwielbia docinać i ironizować. Pan Dulski chyba tylko nocuje w tym domu. Dulska to Dulska, a Juliasiewiczowa jest niezłą manipulantką. Co do Hanki i Tadrachowej, akurat dobrze, że z kwitkiem nie odeszły. Przecież pani Dulska lubi prać własne brudy u siebie. :D

Myślę, że trzy akty was nie zanudzą. Niezły portret ludzkich charakterów można tutaj znaleźć. Polecam.

Sztukę czyta się w trymiga.

To przede wszystkim od zachowania pani Dulskiej wzięło się pojęcie dulszczyzna. Dramat Zapolskiej aż ocieka podwójną moralnością, przymykaniem oczu na pewne grzeszki, kłamstwem, materializmem oraz samooszukiwaniem się. To chleb powszedni rodziny Dulskich i... wielu z nas. Oczywiście w różnym stopniu. Mimo tego sztuka nie traci na lekkości, daje...