Czasami czytamy jakąś książkę i myślimy, że autor już nic innego nie napisze. Wykorzystał cały swój potencjał i koniec. Niemożliwe, żeby w jego głowie zalęgł się kolejny imponujący pomysł, który przeleje na papier w kolejnej książce. A jednak.

Progres. Jedno słowo, którym można określić drugą książkę Agnieszki Tomczyszyn. Jeśli pierwsza część Ezotero była debiutem nieopierzonej autorki i na niektóre rzeczy przymykało się oko, to w kolejnej powieści wszyscy czyhają już na błędy i nie są zbyt przychylni. Znów się powtórzę: A jednak.

Byłam tak podekscytowana faktem, iż niedługo przeczytam kolejne dzieło pani Tomczyszyn, że nie zwróciłam najmniejszej uwagi na opis. Po kilku pierwszych stronach coś było nie tak. Zajrzałam na tył książki i dostrzegłam, że nie znajdę tutaj Latte - bohaterki poprzedniej części, ale Polę, która wydała mi się w ''Córce wiatru'' postacią niezbyt ważną. Zawiodłam się, ale później było tylko lepiej.

Pierwszy raz widzę tak przemyślaną kontynuację. Słowa, które w pierwszej części wydawały się nieznaczące, nabierają nowego wyrazu. Zastanawiam się czy autorka wpadła na to przypadkowo, czy już w ubiegłym roku wiedziała, co napisze w powieści ''Moje przeznaczenie''.

Znalazłam tutaj coś, czego brakowało mi w ''Córce wiatru'' - magię. Góra Brocken została nam przybliżona, podobnie, jak jej zasady i obyczaje. Cała książka zdaje mi się być przelaniem marzeń małej dziewczynki na papier. Dlaczego tak bardzo mi się podoba? Bo w głębi serca nadal jestem małą dziewczynką. To historia z obowiązkowym happy endem, ale... czy wy widzicie kogoś takiego, jak Pola w innej roli?

Pozwalam sobie nazywać ''Ezotero. Moje przeznaczenie'' kontynuacją ''Ezotero. Córka wiatru'', ponieważ uważam, że bez pierwszej części, druga nie mogłaby powstać, ale wydawnictwo podkreśla, iż książki nawiązują do siebie pewnymi wątkami, ale tworzą odrębne całości.

Czasami czytamy jakąś książkę i myślimy, że autor już nic innego nie napisze. Wykorzystał cały swój potencjał i koniec. Niemożliwe, żeby w jego głowie zalęgł się kolejny imponujący pomysł, który przeleje na papier w kolejnej książce. A jednak.

Progres. Jedno słowo, którym można określić drugą książkę Agnieszki Tomczyszyn. Jeśli pierwsza część Ezotero była debiutem...