A za oknem deszcz pada i pada. Wiek cudów zaś dni i noce wydłuża i wydłuża. Marzenie? Przecież zawsze marudzimy, że czasu mamy za mało. Ja sama to w kółko powtarzam! Dlaczego więc bohaterów książki nie cieszą ciągle wydłużające się dni pełne słońca?

Ponieważ świat przez to stanął na głowie i podzielił się na ludzi, którzy nadal żyją w rytmie doby oraz "prawdziwoczasowców". Ponieważ większość roślin nie była w stanie przetrwać niekończących się nocy. Ponieważ ludzie zaczęli zapadać na chorobę grawitacyjną. Ponieważ na nic się zdało, to wszystko co do tej pory osiągnęliśmy...

Historię poznajemy z perspektywy jedenastolatki, która próbuje odnaleźć się w tej nowej niecodziennej rzeczywistości, a oprócz tego boryka się z typowymi problemami dorastania. Akcja powieści biegnie niespiesznie i można zaryzykować stwierdzenie, że autorce udzieliła się atmosfera ziemskiego "spowolnienia". Problem w tym, że brak w niej głębi. Nie znajdziemy tu żadnego punktu kulminacyjnego ani puenty. Może gdyby główna bohaterka była trochę starsza, a samo tło powieści lepiej nakreślone... Autorka ledwo muska temat i to jest mój największy zarzut wobec tej powieści.

Pomysł świetny, ale niewykorzystany. Czyta się to szybko i lekko, ale równie łatwo zapomina. Niestety.

http://kronikachomika.blogspot.com/2016/02/wiek-cudow-karen-thompson-walker.html

A za oknem deszcz pada i pada. Wiek cudów zaś dni i noce wydłuża i wydłuża. Marzenie? Przecież zawsze marudzimy, że czasu mamy za mało. Ja sama to w kółko powtarzam! Dlaczego więc bohaterów książki nie cieszą ciągle wydłużające się dni pełne słońca?

Ponieważ świat przez to stanął na głowie i podzielił się na ludzi, którzy nadal żyją w rytmie doby oraz...