Ech...treść książki spłynęła po mnie jak woda po kaczce. Po skończeniu jej, jeszcze chwilę wpatrywałam się w okładkę i zastanawiałam, czego nie doczytałam. To nie był ten przypadek, że ktoś bezczelnie wyrwał strony z najważniejszym rozdziałem.

Nie powiem, postać pana Ibrahima mi się podobała. Postać Momo już mniej. Schmitt ukazał w swoim opowiadaniu kwiaty Koranu, małego chłopca szukającego miłości i zrozumienia, porozumienie ponad podziałami, potrzebę wiary w coś, siłę uśmiechu i ten jakże ważny przekaz, że człowiek ma możliwość wyboru i może decydować o swoim życiu. Autor chciał chyba stworzyć coś na kształt przypowieści. Niestety nie przekonał mnie. Gdyby "Pan Ibrahim..." był moim pierwszym spotkaniem z pisarzem, pewnie bym nie sięgnęła już po inne jego utwory.

Były jednak dwie rzeczy, które mi się w tej powiastce spodobały: rozważania pana Ibrahima na temat zaśmiecenia okolicy a stopień zamożności jej mieszkańców (bardzo prawdziwe) i wrażenia Momo z tańca w tekke (tak to sobie wyobrażałam).

Ech...treść książki spłynęła po mnie jak woda po kaczce. Po skończeniu jej, jeszcze chwilę wpatrywałam się w okładkę i zastanawiałam, czego nie doczytałam. To nie był ten przypadek, że ktoś bezczelnie wyrwał strony z najważniejszym rozdziałem.

Nie powiem, postać pana Ibrahima mi się podobała. Postać Momo już mniej. Schmitt ukazał w swoim opowiadaniu kwiaty Koranu, małego...