Jeśli miałabym opisać „Zazdrośnice” jednym słowem, napisałabym MOCNE. Jednak to nie nowość, jeśli chodzi o twórczość pana Schmitta. Uwielbiam Jego książki, bo potrafi w niewiele ponad stu stronach zawrzeć tyle emocji, ile czasami nie ma w opasłych tomiskach. Jestem zachwycona uczuciami, które towarzyszyły mi podczas czytania. Szczęka mi opadła, bo spodziewałam się lekkiej historii z morałem, a rzeczywistość okazała się zupełnie inna. Nawet pokusiłabym się o stwierdzenie, że przerażająca.

Opowieść o czterech przyjaciółkach, które powoli zaczynają dojrzewać, jest współczesną wersją „Romea i Julii”. Dziewczyny opisują w pamiętnikach swoje żale, swoją radość, emocje dotyczące wystawiania sztuki, piszą o swojej rodzinie, ale przede wszystkim o przyjaźni i miłości. Nie doceniają jej, lecz jej pragną. To przyjaźń przedstawiają jako najwyższą wartość, ale nie są wierne temu stwierdzeniu, bo gdy przychodzi okazja, aby stać się lepszą niż inne — wykorzystują ją, nie myśląc o konsekwencjach. A te doprowadzają do tragedii...

Najsmutniejsze w tej książce jest to, że jest ona bardzo prawdziwa. Zazdrość potrafi zabić każde uczucie, może zniszczyć zarówno przyjaźń, jak i miłość, a także i samego człowieka. Autor porusza ważne kwestie życiowe w dobitny sposób, więc warto zapoznać się z tą książką i skłonić się do refleksji.

Jeśli miałabym opisać „Zazdrośnice” jednym słowem, napisałabym MOCNE. Jednak to nie nowość, jeśli chodzi o twórczość pana Schmitta. Uwielbiam Jego książki, bo potrafi w niewiele ponad stu stronach zawrzeć tyle emocji, ile czasami nie ma w opasłych tomiskach. Jestem zachwycona uczuciami, które towarzyszyły mi podczas czytania. Szczęka mi opadła, bo spodziewałam się lekkiej...