Zazdrosna przyjaźń

"Moja najlepsza przyjaciółka to ja, tylko w lepszym wydaniu".

Niektórzy postrzegają przyjaźń jako dobro najwyższe, najcenniejsze, niemające sobie równych i górujące nawet nad miłością. Dla nich liczy się tylko przyjaźń, wszystko pozostałe wydaje się być przyziemne i pozbawione większej wartości. Do tej grupy należą Anouchka, Julia, Raphaelle i Colombe - cztery nastolatki, przyjaciółki na dobre i na złe.
Razem mogą przenosić góry i rozwiązywać największe problemy świata. Ale w pojedynkę... Cóż, każda z osobna boryka się z różnymi kompleksami, brakiem pewności siebie, niedostatkiem zrozumienia ze strony bliskich. Stara się za wszelką cenę ukryć swoje niedoskonałości, bo zwyczajnie się ich wstydzi. Nawet przed przyjaciółkami, przed którymi rzekomo nie powinno się mieć sekretów. Pomimo tak głośno ogłaszanej i przypieczętowanej przyjaźni, są same ze swoimi problemami i wadami, które być może są dla nas błahe i śmieszne... Ale czy mamy prawo je za to krytykować?
Szesnaście lat to wiek bardzo emocjonalny i zarazem bardzo zgubny. To czas, w którym ostrożnie się puka do świata dorosłych, delikatnie go podgląda, zarazem nie będąc pewnym, czy chcemy przekroczyć jego próg. Właśnie na takim etapie są Anouchka, Julia, Raphaelle i Colombe - jeszcze nastolatki, które próbują patrzeć na świat i podejmować decyzje jak dorośli. Ale czy aby nie za szybko porzucają swoją "dawną wersję"? Na rzecz tej dojrzalszej, bardziej kobiecej?
Eric - Emmanuel Schmitt snuje prostą historię czterech przyjaciółek, zaglądając bez skrepowania do ich pamiętników, bo tylko tam dziewczęta silą się na szczerość. Ich piękna na pozór przyjaźń na kartkach pamiętnika ulatnia się z każdym kolejnym wpisem, podszytym zazdrością i knowaniem przeciwko innym.
Ich przyjaźń chwieje się coraz bardziej, gdy wkracza miłość i zazdrość. Ani się nie obejrzą, jak z przyjaciółek zostaną rywalkami a w pamiętniku ujrzymy te oto słowa: Przyjaźń jest farsą, a miłość trucizną.
Na dodatek żadna z nich nie ma wokół siebie żadnego wzorca prawdziwej i trwałej miłości - wszyscy wokół, którzy deklarowali sobie dozgonne uczucie, w przedziwny sposób się rozstają...
Mężczyzna, który odchodzi, odnajduje wszelkie zalety u kobiety, która go skłoniła do ucieczki, podczas gdy kobieta, która nie godzi się na separację, wyjaśnia całemu światu, że żyła z potworem.
W książce co parę chwil napotykamy na wartościowe zdania, których nikt nie oczekuje w pamiętniku nastolatki. Zmuszają nas do zadumy nie tylko nad istotą przyjaźni i miłości, ale i tym, co nas jeszcze czeka w życiu. Nie lekceważmy ich tylko dlatego, że pochodzą od młodych osób...
(...) Powody, żeby umrzeć, są równie tajemnicze jak te, by żyć, niejasne, rzadko formułowane, ukryte w najgłębszych zakamarkach ciała lub w otchłani świadomości. Nasze oczy nie docierają do tych pokładów, nie widzą korzeni ani soków, które utrzymują drzewo w pozycji pionowej, dostrzegają jedynie to, co na powierzchni, pień i gałęzie (...).
A na koniec - małe spostrzeżenie natury lingwistyczno - graficznej. Skoro mowa o przyjaźni, to dlaczego tytuł bezpośrednio nawiązuje do zazdrości? A już tym bardziej pozostaje tajemniczy oryginalny tytuł Le poison d`amour... I dlaczego tylko dwie, spośród czterech przyjaciółek zasłużyły na okładkę?

Zazdrosna przyjaźń

"Moja najlepsza przyjaciółka to ja, tylko w lepszym wydaniu".

Niektórzy postrzegają przyjaźń jako dobro najwyższe, najcenniejsze, niemające sobie równych i górujące nawet nad miłością. Dla nich liczy się tylko przyjaźń, wszystko pozostałe wydaje się być przyziemne i pozbawione większej wartości. Do tej grupy należą Anouchka, Julia, Raphaelle i Colombe -...